Groentjes!!!

Het is zover! We zijn begonnen met de eerste groentepapjes! In het begin verliep het allemaal nog niet zo vlotjes. Toen was het vooral veel smoelengetrek, koude rillingen, braakneigingen en overmatig gekwijl, maar het begint allemaal - langzaam maar zeker - goed te gaan. De worteltjes kenden niet zo een groot succes (en dat kan ik volledig begrijpen), maar de broccoli is razend populair. Ook al belandt nog steeds de helft op de slabber, in haar haar (nu ja, haar...), aan haar vingers en op de grond, toch probeert ze zoveel mogelijk in te slikken. Ik ben echt heel erg trots op mijn kleine spruit - of is het nu mijn kleine broccoli (sorry, dit was speciaal voor de mensen die mijn geweldig gevoel voor humor missen)?

Op dit moment slijt ik mijn avonden eenzaam en alleen voor de computer of de televisie. Nils moet namelijk proberen om de nachtshift beter te laten functioneren en dat kan enkel door op dat moment ter plaatse te zijn. Ocharme de jongen! Maar het is gelukkig maar voor eventjes. Deze week hebben we eindelijk -sinds extreem lang- enkele daagjes vrijaf (en met 'we' bedoel ik natuurlijk Nils). We gaan het er eens goed van pakken! Donderdagochtend vertrekken we naar Palawan, een van de mooiste eilanden in de Filippijnen. We gaan er verblijven in een prachtig resort op het eiland Coron. Misschien kunnen we eindelijk eens leren duiken! Geen nood, in het resort hebben ze een babysitting service, dus Aiko zal in goede handen zijn op dat moment. Ik kijk er al zooooo naar uit!!!

Voor de facebook-lozen post ik nog enkele foto's van onze kleine drol:






Toedels!

X-rated X-mas party!!

Vorige week vrijdag stond het tweede kerstfeestje van het jaar op het programma: x-mas at BDC aka Nils zijn werk. Sjonge jonge jonge, dat was me het feestje wel. Het begon allemaal redelijk beschaafd met een walking dinner, maar iedereen weet dat dat nooit lang duurt als er gratis drank wordt geserveerd...



Elke afdeling moest een act doen die door drie juryleden (waaronder ikzelf) zou worden beoordeeld. Blijkbaar nemen de Filipino's dat allemaal nogal serieus en had iedereen daar nog redelijk veel tijd ingestoken: matching outfits, geoefende dansjes, etc. De ene al wat beter


dan de andere ;)


Maar niets of niemand kon tippen aan de groep van de drivers , helaas slechts door 2 man vertegenwoordigd, maar hilarisch!!! Zie het filmpje hieronder: for 'All the single ladies'!!


Tegen het einde van de avond was iedereen redelijk merg gezopen


en begon het er langzaamaan eerder zo uit zien:

(dit is Boyet, een van de getuigen van onze trouw ;) )

Man, het was lang geleden dat ik nog zo gelachen, gedanst, gezongen en vooral ook gedronken heb. Achteraf bekeken niet zo een schitterend idee, want ons klein drolleke trok zich daar de volgende ochtend maar bitterweinig van aan :-/

Ach ja, kermis is een geseling waard!

Sit back, relax & enjoy!

Dag allemaal!!

Ik heb er een paar goed gevulde, bijzonder aangename dagen op zitten en voel me helemaal opgeladen! Zaterdagavond zijn we lekkere sushi gaan eten om oompie Nils zijn "1 jaar Manilla" te vieren. Ik voelde echter al redelijk snel aan dat het plan om nog zwaar uit te gaan niet zou worden uitgevoerd toen de werkmannen zich met kleine oogjes zaten te forceren om de overdreven hoeveelheid lekkers naar binnen te werken. Dus keerden we al tegen 1 uur, moe maar (over)verzadigd terug naar huis.

De volgende dag moesten we 's namiddags bij Claudia zijn om Sinterklaas te vieren met een stuk of vijf andere expat-koppels. Het was een soort van Sinterklaas-Kerstfeestje... Claudia had het vrijwilligerskoor uit hun 'village' geboekt dat - ongeveer één uur én in matching outfits - zijn extreem uitgebreide repertoire aan kerstliederen ten toon spreidde. Erg grappig, entertainend en cheesy tegelijkertijd. Daarna was het tijd voor gebak, koffie, champagne, verse lasagne, verse pizza, wijn, salades, koekjes, ... en dit alles in willekeurige volgorde! Onze magen zullen het geweten hebben.

Maandag was het Claudia's verjaardag, dus zijn de vier ladies (Claudia, Nalini, Fiona en ik) met baby's gezellig gaan lunchen. Buiten het logistiek probleem, namelijk alle buggy's in de buurt van onze tafel in het restaurant proberen te plooien, was het alweer een bourgondisch festijn.

Vandaag was het dan eindelijk - zoals het een goede expatvrouw betaamt - tijd voor een aan huis mani- en pedicure. Op een bepaald moment voelde ik me de koningin te rijk. De schoonheidsspecialistes waren met twee; Nalini, Claudia en ik echter met drie... Daarom besloten we dat de twee dames tegelijkertijd aan mij zouden werken, aangezien ik vroeger moest vertrekken. We maakten van de gelegenheid gebruik om de restjes van zondag allemaal naar binnen te werken, dus ja, opnieuw pizza, taart, koffie, champagne en ga zo maar voort. Maar aangezien zowel mijn voeten als mijn handen onder handen werden genomen, zorgden de andere twee ervoor dat alles in beetklare hapjes was gesneden en stopten ze me van tijd tot tijd iets toe. Zalig!

Dat noem ik nu het toppunt van "sitback, relax and enjoy"!

Is this hell?? - een reisverhaal

(Hieronder staat nog een voorgaand blogbericht...)

Ondertussen zitten we dus al enkele daagjes terug in Manilla. Nils was al twee weken vroeger vertrokken, met als gevolg dat ik me tijdens de grote oversteek alleen moest beredderen met de kleine Aiko-doos. Ik keek er nogal tegenop, maar troostte me met de herinnering aan de eerste vlucht (die was namelijk vlekkeloos verlopen: Aiko heeft toen geslapen als een roosje).

Zondagochtend werd ik door mijn papa en Lily naar de luchthaven gevoerd. Ook mijn lieve broelie kwam nog toe om me uit te wuiven. We hadden nog tijd zat, dus gingen we nog een koffie drinken. Maar zoals het een echte Nele Verhavert betaamt, zijn we het uur een beetje uit het oog verloren en moest ik me plots erg haasten om nog op tijd op het vliegtuig te geraken. Van al dat uitwuiven kwam er dus niet veel in huis; het was eerder een vluchtige knuffel en veel geloop en gehaast. Maar dat maakte het afscheid wel veel draaglijker.

Als allerlaatste raakte ik toch nog net op tijd op het vliegtuig, maar toen werd me al duidelijk dat alleen reizen met een baby niet zo simpel ging worden. Twee tassen sleuren met een baby in je armen is niet zo handig.

De vlucht Brussel-Amsterdam viel heel goed mee. Aiko was rustig en in een half uurtje stonden we al op Schiphol. Amsterdam-Manilla was daarentegen een hel! Aiko weigerde te slapen en krijste de hele tijd het hele vliegtuig bijeen. Gelukkig waren er heel wat lieve passagiers die aanboden om Aiko af en toe wat te sussen door met haar rond te lopen of haar wat te wiegen.


Toen ze na 7 uur proberen eindelijk in slaap gevallen was in haar wiegje, was er turbulentie en moest ik haar op mijn schoot nemen... met alle hysterische krijsgevolgen vandien. Daarna wilde ze natuurlijk niet meer slapen. 2 uur later (we zijn ondertussen al 13 uur onderweg en al 9 uur ononderbroken aan het vliegen; ik begon zelf redelijk kapot te raken) had ik ze opnieuw in slaap gekregen. Eindelijk kon ik zelf een beetje rusten, ware het niet dat een van de stewards het nodig vond om tijdens het schoonmaken van de toiletten heel hard met de deuren te gooien waardoor het concert weer begon. Ik was furieus en de steward (die ik in mijn razernij achterna ben gelopen om hem de huid vol te schelden) zal het geweten hebben! Ik denk niet dat hij die fout nog eens zal maken...

Enkele uren later kwamen we dan eindelijk aan in Manilla waar de worstie ons al stond op te wachten. Maar de hel was nog steeds niet voorbij, want Aiko was zo over haar toeren van al ongeveer 18u geen oog te hebben dicht gedaan, dat ze ook nu niet kon slapen. We legden haar telkens in haar bedje maar dan schrok ze telkens na een half uurtje gillend wakker! Het was nogal angstaanjagend eigenlijk... Gelukkig heeft ze af en toe wel eens een paar uurtjes geslapen en uiteindelijk is ze om halftwaalf in slaap gevallen en pas om halfacht de volgende ochtend wakker geworden. De volgende dag ging ook nog een beetje moeilijk, maar ondertussen heeft ze haar ritme alweer gevonden en is ze weer haar schattige, vrolijke zelf!


Ik heb haar ondertussen ook al lekker verwend met een heleboel speelgoed: alle knuffels die we van jullie hebben gekregen, bijtringen, rammelaars, een relax met mobiel,... Kortom een echt speelparadijs waar ze zich niet snel verveelt!


Dikke zoen en tot de volgende!!

De worsties*

Ik heb getwijfeld over Belgieeuh, Belgieeuh *droef doef doef doef doef doef* ...

België, het was plezant! Maar wel heeeeeel druk en hectisch. Bij deze wil ik me meteen excuseren bij de mensen die ik door omstandigheden niet heb kunnen zien of maar heel weinig! Ik heb geprobeerd me in duizend bochten te wringen, maar ik ben maar tot achthonderdvierentwintig geraakt. (pfff, niveau!) Anyway, binnen vier maand zijn we al terug, dus ik zal dan nog eens een tweede poging wagen.

Van één ding mogen jullie echter wél zeker zijn: we komen vast en zeker terug naar België! Wanneer precies is nog niet helemaal duidelijk, maar heel lang zal het niet meer duren, want ... jaja ... we hebben een huis gekocht! En wel in Moorsel, of all places!

Moorsel??!! Ja, inderdaad, u leest het goed. Tijdens ons verblijf in België hebben we namelijk gemerkt hoe handig het is - babysittergewijs - om redelijk dicht bij je ouders te wonen, dus zijn we in de buurt een beetje beginnen rondkijken. En ons oog is gevallen op een oud huis met 10a50 grond en verschillende stallingen/schuren. Er is nog massa's werk aan, maar we gaan er iets prachtigs van maken!

Het reisverhaal kan je lezen in een nieuw blogbericht!

Doei!

Tik tak tik tak!

Nog drie keer slapen en we zijn thuis!!! Nu is het eindelijk definitief: we landen op vrijdag 2 oktober om 21u25; tenminste als we niet worden opgehouden door de drie tyfoons die er zitten aan te komen :(

Jaja, het is hier wat geweest het afgelopen weekend. Blijkbaar hebben we (zijnde de Manileños) zelfs het Belgisch nieuws gehaald met de gigantische overstromingen. De ergste overstroming in 42 jaar zeggen ze. Gelukkig wonen wij op het 24ste en hebben we dus helemaal geen last ondervonden. Vrienden van ons zijn er heel wat erger aan toe: hun huis stond quasi volledig onder water en ze hebben enkele nachten bij vrienden moeten doorbrengen. Nu hangt er een vieze rioolgeur in hun huis, is het gros van hun meubels voor de vuilbak en dreef hun huis vol kakkerlakken en ander ongedierte... Maar kom, zelfs dat is nog niets vergeleken bij de vele mensen die nu dakloos zijn, gewond raakten of zelfs het leven gegeven hebben bij deze ramp. Ik hoop maar dat er niet nog zo een regenstorm komt!

Tot heel gauw allemaal!

Zoen*

Time goes by....so slowly

Binnen een dikke week is het zover... dan nemen we de vlieger richting ons dierbaar Belgenland. Land vol beschaving, intellect en lekkers! Ik kijk er al naar uit!

Morgen mag ik het paspoort van Aiko gaan ophalen en dan houdt er ons niets meer tegen... De aanvraag om terug te keren is ingediend en zal normaal vandaag worden bevestigd. Een definitieve datum weten we dus (nog altijd) niet, maar het zal rond het weekend van 3 en 4 oktober zijn. Ik hou jullie op de hoogte.

Aiko is een beetje lastig geweest de afgelopen week. Blijkbaar heeft ze niet zoveel slaap nodig overdag en heeft ze dus ruim voldoende aan een schamele drie uurtjes. De rest van de tijd vult ze met eten, wenen en ... nu ja vooral wenen eigenlijk. Ik zat er gisteren eventjes door maar ze heeft de boodschap begrepen, denk ik, want vandaag gedraagt ze zich als een engeltje! Ze heeft al meerdere uren geslapen en deze ochtend heeft ze zelfs voor de eerste keer een paar keer na elkaar bewust naar me gelachen! Super! Eindelijk! Dat maakt echt al veel goed.

Nog geen nieuwe foto's helaas! Maar binnenkort kunnen jullie haar in levenden lijve bewonderen! Jullie zullen verschieten; ze is echt al heel groot! Ik schrik er soms zelf van en ik maak het nochtans van heel nabij mee.

Dikke zoen aan jullie allemaal!!

Alle voordelen van blank te zijn in Manilla...

... verdwijnen in het niets bij alle voordelen van een blanke vrouw met een blanke baby in Manilla! *zucht* Life can be beautiful sometimes.

Laat ik beginnen bij het niet zo rooskleurige begin:
Om in België te geraken is het uiteraard noodzakelijk dat Aiko eerst een paspoort heeft, zodat ze het land in en uit zou kunnen. Om dat paspoort te bemachtigen, moeten we hier een hele resem administratieve rompslomp doorploeteren. Ergens wel logisch natuurlijk; dat zou in België niet anders geweest zijn. Normaal gezien zou het hele gedoe ongeveer 4 weken in beslag nemen; ware het niet dat deze taak hier aan een nogal incompetent iemand werd toevertrouwd...

Eind vorige week - inderdaad, vier weken na de geboorte van Aiko en dus de periode dat al het papierwerk zou moeten afgerond zijn - kreeg ik telefoon van iemand van de Belgische ambassade met de mededeling dat de persoon die "alles in orde zou brengen" het nodige helemaal niet had gedaan en dat we dus van nul zouden moeten herbeginnen. Je kan je onze frustratie wel al voorstellen, wetende dat er ons nu nóg eens vier extra weken staan te wachten. Op de ambassade gaven ze ons de raad om het heft in eigen handen te nemen en zo gezegd, zo gedaan.

Deze ochtend ben ik dus - gewapend met mijn blonde haren en mijn wolk van een baby - naar DFA (Department for Foreign Affairs) gegaan om de geboorteakte en onze huwelijksakte te laten authentificeren. Toen ik daar aankwam, zonk de moed me even in de schoenen bij het zien van de tienduizend wachtenden vóór mij... Maar dankzij de baby (en eerlijk gezegd vermoed ik dat het “blanke-vrouw-zijn” er ook voor iets tussen zit) hoefde ik helemaal niet mijn beurt af te wachten en kon ik meteen naar het loket gaan. Daar vertelden ze me dat de authentificatie een week zou duren... Toen ik echter met overstelpend trieste blik, een diepe zucht en trillende stem herhaalde “een week???!!”, verwees de vrouw achter het loket me door naar de supervisor bij wie ik mijn ‘dringende redenen’ uit de doeken kon doen om de procedure te versnellen. Ik was in mijn hoofd al een heel verhaal aan het opzetten over een op sterven liggende vader die zijn enige kleindochter nog niet heeft gezien. (Sorry va!) Maar uiteindelijk bleek dit allemaal niet nodig te zijn. Hij vroeg me naar een of ander bewijs, zoals een vliegticket, en toen ik dat niet kon voorleggen...was er geen enkel probleem. Een uur later had ik alles wat ik nodig had! Ik val in herhaling, maar *zucht* life can be beautiful!

Nu moeten we alles nog laten vertalen en legaliseren, maar dat zou niet veel tijd in beslag mogen nemen. Dus het ziet er naar uit dat we toch naar huis zullen komen tijdens de min of meer geplande periode, namelijk rond de eerste week van oktober.

See you soon!! (en nu allemaal tegelijk hout vasthouden!)

Dikke zoen van ons allemaal*

Nog wat fotootjes van onze schat

Alles geht den Bach runter...

Alles loopt de laatste tijd niet echt zoals gepland:

Ten eerste: mijn "geweldige meid", Dory, die vanaf september voor ons zou beginnen werken, heeft me zo goed als laten zitten. Ik zal zo summier mogelijk proberen te vertellen hoe die vork aan de steel zit...

Het komt erop neer dat ze nu al dubbel betaald wou krijgen om te komen werken op een door de President zelf uitgevonden feestdag waarop de meeste mensen wél heel normaal moeten werken. Toen ik dat weigerde, wilde zij het contract niet meer tekenen. Ze wou wel blijven tot ik iemand anders had gevonden, maar ik was zo furieus dat ik haar meteen wandelen heb gestuurd. Trut! Nu sta ik er voorlopig dus helemaal alleen voor, hebben we geen babysitter meer en mag ik opnieuw beginnen zoeken naar een geschikte kandidate. En zeggen dat ik haar 50% meer zou betalen dan haar vorige werkgever. Greedy biaatch!

Ten tweede: Aiko's slaappatroon verloopt niet echt volgens plan! Vaak slaapt ze 6 à 7 uur aan een stuk, maar helaas gebeurt dat niet 's nachts... Deze nacht is ze er zelfs in geslaagd om wakker te blijven van 00.30u tot 04.30u! Hoera! Dat was dolle pret! Iemand tips om het bioritme van een baby op te schuiven, zodat ze meer wakker is overdag en meer slaapt 's nachts?

Alle hulp is welkom!

Zombie-mama*

Met alle Chinezen, maar niet met den dezen...

Kleine anekdote:

Gisteren was ik uitgenodigd om samen met Nalini en Claudia bij Fiona te gaan lunchen. Ook al was ik nogal uitgeput van de voorbije nacht, toch keek ik er erg naar uit om nog eens met de meisjes en baby's een gezellige dag te hebben.

Dus sprong ik snel onder de douche en spoelde ik de kilo's slapers uit mijn ogen. Ik smeerde wat dagcrème op m'n gezicht, poederde blush op mijn net iets te bleke wangen en probeerde de aandacht van mijn wallen af te wenden dankzij mascara en eyeliner. Ik trok een van m'n 'nieuwe' kleedjes aan (mijn mama heeft haar zomerkleren hier gelaten... Danku mama!) en ik moet toegeven: ik was enorm tevreden met het resultaat! Ik zag er echt goed uit; zeker voor iemand die er drie weken voordien nog uitzag alsof ze elk moment kon ontploffen! De complimentjes bleven dan ook niet uit toen ik het appartement van Fiona binnenkwam.

Na deze leuke namiddag keerde ik opnieuw huiswaarts. Eenmaal in ons gebouw stapte ik met de buggy in de lift. Enkele verdiepen hoger gingen de liftdeuren open om een van mijn favoriete Chinese bovenburen (hear the irony) te laten instappen. Hij glimlachte vriendelijk en probeerde een glimp op te vangen van de kleine Aiko-doos. Daarna keek hij naar mij, knikte en vroeg me - wijzend naar mijn nog steeds niet volledig naar zijn oorspronkelijke vorm teruggekeerde buik -: "Another one, ma'am?". Je kan je de verontwaardiging op mijn gecamoufleerd gezicht wel voorstellen!!

En ik maar denken dat ik er ab-fab uitzie... ;)

Op verzoek...

Alleen...

Zoals jullie allemaal hebben kunnen lezen, hebben oma Regine en Marc een aantal weken in ons midden vertoefd. Ook al was het oorspronkelijk de bedoeling dat ik al een aantal dagen zou bevallen zijn bij hun aankomst, toch was het leuk voor mijn mama om haar dochter ook nog hoogzwanger te mogen meemaken. Nu was ze dus betrokken bij de voor, tijdens én na! Wat kan een oma zich nog meer wensen?! Misschien dat haar allereerste kleinkind op haar verjaardag zou geboren worden? Ok dan, dat kon er ook wel nog bij... ;-)

Nu zijn ze echter alweer weg en sta ik er vanaf nu tijdens de week alleen voor. Op het moment dat ze hier nog waren, besefte ik het misschien niet goed genoeg, maar ze hebben me veel werk uit handen genomen. Vaak kon ik 's morgens nog enkele uurtjes slapen omdat mijn mama zich dan om de kleine Aiko kommerde, zij gingen naar de supermarkt, deden de afwas op de kuisvrouwloze dagen en mijn mama heeft af en toe lekker voor ons gekookt. Die dagen zijn helaas voorbij en nu moet mama Nele haar plan trekken. Op de worstie reken ik ook niet te veel. Niet dat hij niet wíl helpen hoor! De jongen zou het liefst zoveel mogelijk bij zijn vrouwkes zijn... Maar hij moet nu eenmaal overdreven vroeg opstaan en overdreven veel werken. Wat kijken we toch al uit naar onze maand in België!!! Nee, nog steeds geen concreet nieuws wat de datum betreft...

De borstvoeding heb ik nu definitief laten varen. Was blijkbaar echt niets voor mij... Iedereen heeft het altijd over 'bonding met je baby', maar ik kon daar blijkbaar toch geen minuut van genieten en ook Aiko werd er niet bepaald vrolijk van. De flesvoeding verloopt nu prima! De krampjes zijn voorbij en zowel Aiko als ik voelen ons stukken beter.

Onze kleine meid begint ook al lekker lang te slapen!! Het enige probleem: ze doet dit nog net iets te vaak 's avonds en niet 's nachts... Maar over het algemeen hebben we niet echt te klagen. Vorige week is ze wel een aantal keer drie uur aan een stuk wakker geweest 's nachts, maar dat lijkt nu precies toch voorbij te zijn. Althans dat hopen we...

Dikke zoen!

Oma in Manilla

Het is ondertussen al meer dan een week geleden...dat dit kleine mormel ons in ongelooflijke spanning liet wachten. Ik begrijp nu wat moeders van moeders kunnen afzien... Maar het zien van zo’n klein, hulpeloos maar tegelijkertijd perfect wezentje is zo overrompelend, daar zijn geen woorden voor. Op zo’n momenten sta ik dan weer eens vol bewondering voor moeder natuur. Ons Nele heeft me ook versteld doen staan. Terwijl ze vroeger kon klagen over een onnozelheid heeft ze nu met grootsheid deze pijnen doorstaan, chapeau.


Aiko is ondertussen al flink gegroeid en verandert met de dag. Ik ben toch wel zéér blij dat ik dit allemaal van zo nabij kan meemaken en natuurlijk mèt mij de Marc. Het is vertederend hoe hij soms die kleine Aiko in zijn grote pollen kan nemen.


De dag na Aiko’s geboorte vertrokken wij naar Panglao, een klein eilandje bij Bohol. Dit was zo gepland, ik kon toch ook niet weten dat dat klein mormel persé wou wachten tot op mijn verjaardag om zich te tonen hé.
Bij aankomst bleek dat ze onze koffer in Manilla vergeten waren en dat we net op de laatste vlucht zaten. Gelukkig werd onze koffer ’s anderendaags geleverd en toen kon de vakantie pas echt beginnen.


Alona Tropical Beach Resort overtrof onze verwachtingen: ongelooflijke tuin, prachtig wit strand mét palmbomen, zónder volk en veel lekker eten voor geen geld.

Enig minpunt: de drank was nooit koud, in ’t begin dachten we dat het om een panne ging maar blijkbaar werd daar zo zwaar niet aan getild. Ze gooiden dan maar overal ijs in, zelfs in bier. Gelukkig vonden we 5 min verder wel gekoeld bier in de Oops-bar. Hier was zelfs 2 x per avond happy-hour... Je zal dus wel al kunnen raden dat dat onze vaste stek werd; na 2 dagen kenden alle diensters ons al bij naam...
Onze meest impressionante ervaring was het snorkelen. Het was alsof je in een reuzegroot aquarium dook, honderden verschillende soorten vissen in alle kleurschakeringen en grootten. Ik herkende zelfs Nemo! Adembenemend.... Betoverd door al het moois vergaten we de tijd en kwamen we met rode billen boven. Net onder het wateroppervlak verbrand je blijkbaar het gemakkelijkst en ondanks mijn factor 50 had ik er ook van, weliswaar in mindere gradatie dan de Marc die zijn benen vergeten in te smeren was.


Zaterdag keerden we naar Manilla terug en deze keer mét koffer.
De dagen worden hier gevuld met kijken naar de kleine Aiko en hier en daar een helpende hand toesteken.
De rijstvelden van Banaue, die tot één van de wereldwonderen worden gerekend, stonden nog op de agenda. Donderdagmorgen 6u vertrokken we met driver en auto voor een rit van 5 à 6 u richting Banaue (300km ten noorden van Manilla). Die gast vertelde dat hij ook nog nooit in Banaue was geweest... En inderdaad, dat bleek... Na een paar uur rijden moest hij al een eerste keer de weg gaan vragen. Toen we ergens bovenaan een berg kwamen, wist hij het echt niet meer. De politie bracht raad, maar was het wel de goede??? In elk geval keerden we helemaal terug, de berg af en kwamen we na 4 u rijden op ons vertrekpunt uit....Daar moest hij het weer gaan vragen en wat bleek??? We zouden Banaue kunnen bereiken maar pas de volgende ochtend, hip-hoy!! Ik had echt geen vertrouwen meer in die vent dus vroeg ik hem ons terug te brengen naar Manilla, we hadden er echt genoeg van. Als je dan dacht dat dit simpel voor hem was - terugkeren via dezelfde weg nota bene - vergeet het! Hij slaagde er maar niet in... Eenmaal op de autosnelweg dacht ik: eindelijk, nu kan er ons niets meer gebeuren! Maar helaas pindakaas! Hij miste de afrit voor Manilla en de volgende 2 waren afgesloten èn bovendien dreigden we nog zonder benzine te vallen ook. Van pure miserie begon hij al jammerend de auto tot meer dan 150 km/u te drijven. Tot ik hem zei dat wij nog geen plannen hadden om dood te gaan, dan was’t van: “Sorry ma’am”. Uiteindelijk raakten we tot in Manilla en weet je, zelfs dààr wist hij de weg niet. 13 uur later, volledig leeg en uitgeput werden eindelijk voor de deur van het appartement gedropt. Gelukkig moest ik niet teveel schoon woorden geven om de dagprijs niet te moeten betalen.
Nele en Nils zaten er erg mee in maar tegelijkertijd waren ze blij dat wij ook eens van de echte fillipino-mentaliteit hebben mogen proeven. Nu, geef mij dan maar het lekker eten en het gezellige sfeertje op Bohol!
Gelukkig maakt het zien van de schattige Aiko dan weer alles zoveel aangenamer... We kunnen er nu zelfs al om lachen!!


Oma Regine

Thuis

Ondertussen zijn we al enkele daagjes thuis en het moet gezegd: het is soms toch zwaarder dan verwacht... Over het algemeen gaat alles heel erg goed, maar mijn kleine schat heeft sinds gisteravond last van buikkrampen en darmbroezjelink! Met als gevolg: ontroostbare huilbuien, paarsaanlopende gezichtjes en wild rondstampende beentjes. Mijn hart breekt als ik dat zie! Weten dat je baby in zoveel pijn is en er niets aan kunnen doen, zouden ze moeten verbieden!

De krampjes zijn begonnen toen we besloten om de borstvoeding af te wisselen met poedermelk. En dit om de simpele reden dat ik het tempo niet echt kon bijhouden en het me daardoor allemaal iets te pijnlijk werd... In het begin leek het wel dé ontdekking: plots sliep ze 3-4 uur na elkaar in plaats van de 1 à maximum 2 uur die we voordien kregen. Zaaaaalig! Maar uiteraard kon dit mooie liedje niet té lang duren... Krampen dus! Onze pediater heeft ons nu de naam van andere poedermelk doorgestuurd (lactosevrij) die minder krampen zou moeten opleveren. Nils is ze gaan kopen as we speak! Op hoop van zegen dan maar.

Ik ben op een paar dagen tijd zelf ook veel rustiger geworden. In het begin kon ik bijna niet anders dan zelf meehuilen als Aiko huilde. Ondertussen heb ik dat allemaal wel al een beetje leren relativeren. Gelukkig maar, want papa Nils had anders dubbel werk ;-)

Deze namiddag gaan we er voor het eerst even tussenuit met Aiko. We zijn uitgenodigd om bij Claudia en Christian te gaan barbecuen. Zij hebben ook een minimensje van 4 weken oud, dus dan kunnen we een beetje ervaringen uitwisselen :-) Hopelijk gaat het dan al wat beter met onze kleine meid. Deze nacht heeft ze erg veel geslapen en ook nu ligt ze alweer bijna 3u te knorren.

Die kleine arme lieveling toch.

Dokter Henson

Kort berichtje om even de verloskundige Dr. Maria Theresa Guevara Henson te introduceren. Deze zotte Filipijnse trien heeft ons dochtertje vakkundig op de wereld gezet.

Mama leeft nog...

Jaja, ik leef nog, ook al is het maar half. Sommigen zullen zich misschien al afgevraagd hebben waarom er zo weinig foto's te zien zijn van Aiko met haar mama... Wel laat ons zeggen dat het beter is voor de mensheid om daar nog even mee te wachten. Blijkbaar reageer ik nogal fel op de anesthesie en is mijn kop hysterisch beginnen zwellen; zo erg dat ik mezelf bijna niet meer herkende in de spiegel. Vandaag begin ik mezelf eindelijk al een beetje te herkennen, dus misschien dat er tegen vanavond al eens fotootjes kunnen getrokken worden. Momenteel breekt de lens nog telkens als we een poging wagen.

Onze Aiko is nog steeds de allermooiste, allerliefste en allerschattigste baby van heel de Filipijnen. Ze slaapt als een roosje en eet als een varken, net zoals haar ouders...

Keep posted voor verdere nietszeggende berichten over onze dochter!!! ;-)

Dikke zoen van ons drietjes*

Aiko, part 2

Beste familie en vrienden,

Allereerst bedankt voor de overweldigende spam in onze mailboxen en op onze facebook walls. Het gebeurt niet vaak dat ik 50+ posts en mails ook daadwerkelijk wil doornemen...

Ziehier nog enkele foto's van Aiko, 2 dagen oud:




Aiko en papa lezen de HUMO.


Binnenkort nog meer fotos van mijn vrouwkes.

Ik wil trouwens even kwijt dat ik toch wel versteld sta van wat een vrouwenlichaam allemaal aankan. Door de veel te kleine afscherming in de operatiezaal kon ik alles gewoon meevolgen en ik moet zeggen dat het een ware slachting leek: daar werd gesneden, gebrand maar vooral gesleurd dat het geen naam had! Twee hulpjes trokken met alle macht (oké het waren wel kleine Filipinas maar toch...) Nele haar buik open met gereedschappen die op vleeshaken lijken maar dan veel groter terwijl dokter Henson haar armen leken te verdwijnen in mijn vrouw haar buik... Even later werd Aiko er onzacht uitgetrokken aan haar hoofd. Daarna moesten alle laagjes weer dichtgenaaid worden en dat zijn er blijkbaar veel! In mijn hoofd snij je door vel, spier en baarmoeder en klaar is kees maar ik vrees dat ik nog enkele niet onbelangrijke lagen niet tot mijn kennis mag rekenen...
Ondertussen zijn we twee dagen verder en loopt Nele al rond, sit-ups lukken nog net niet maar borstvoeding geven gaat als een trein.

Tot gauw waardige bloglezers,

Nils

AIKO!

Het is niet mijn gewoonte om de blog bij te werken maar gezien de toestand van Nele en de dreigtelefoons- en mails van België heb ik de taak toch maar op mij genomen en eventjes half Manilla doorkruist om enkele foto's online te zetten. Ik zal dit bericht dan ook niet te lang maken want er wachten 2 vrouwkes op mij.

Aiko is dus geboren op 14 Augustus om 18:12 lokale tijd in Makati Medical in Makati, een deelgemeente van het grotere Metro Manila. De bevalling verliep eerst heel vlot en zoals je kan zien geniet Nele van haar epidurale:

Leuk detail: de anesthesist die verlossing bracht heet "De Jesus".

Na enkele uren te stagneren bij 4cm opening moest er dan jammer genoeg toch beslist worden om een keizersnee uit te voeren. Toen ging plots alles heel snel: epidurale dosis verhogen, Nele naar de OR en ik haar handje vasthouden. Veel bloed en enkele minuten later hoorden we de eerste kreten van Aiko die niet eens wachtte tot ze volledig uit de buik was om ons te laten merken dat alles OK was. Veel traantjes van geluk en opluchting zorgden ervoor dat ik mijn fototoestel niet deftig kon bedienen en dus zijn de eerste foto's van de hand van, jawel: De Jesus.
Ik met waterige ogen en schreeuwende Aiko.

Nadat dokter Henson mijn vrouw weer had dichtgenaaid zijn Nele's mama en Marc nog even binnengewipt.
Regine en Aiko op de kamer.

Aiko en de papa.

Aiko ingepakt door de papa.

Close-up van onze kleine meid. Ze heeft wat uitslag omdat ze te lang op dezelfde plaats heeft vastgezeten. Ze heeft trouwens blauwe ogen maar dat kan nog veranderen natuurlijk...

Aiko en haar mama, uitgeput maar gelukkig en overlopend van liefde.

Aiko en de Filipijnse nurse, deze moest er gewoon bij :)

Jaja, ze heeft nu al gesten...

Ik ga er mee stoppen want het is al bijna halfeen 's nachts en moet nog terug naar Makati. Blijf de blog volgen voor verse foto's en posts van uw lievelings schrijfster.

Nils,
Papa van Aiko