Oma in Manilla

Het is ondertussen al meer dan een week geleden...dat dit kleine mormel ons in ongelooflijke spanning liet wachten. Ik begrijp nu wat moeders van moeders kunnen afzien... Maar het zien van zo’n klein, hulpeloos maar tegelijkertijd perfect wezentje is zo overrompelend, daar zijn geen woorden voor. Op zo’n momenten sta ik dan weer eens vol bewondering voor moeder natuur. Ons Nele heeft me ook versteld doen staan. Terwijl ze vroeger kon klagen over een onnozelheid heeft ze nu met grootsheid deze pijnen doorstaan, chapeau.


Aiko is ondertussen al flink gegroeid en verandert met de dag. Ik ben toch wel zéér blij dat ik dit allemaal van zo nabij kan meemaken en natuurlijk mèt mij de Marc. Het is vertederend hoe hij soms die kleine Aiko in zijn grote pollen kan nemen.


De dag na Aiko’s geboorte vertrokken wij naar Panglao, een klein eilandje bij Bohol. Dit was zo gepland, ik kon toch ook niet weten dat dat klein mormel persé wou wachten tot op mijn verjaardag om zich te tonen hé.
Bij aankomst bleek dat ze onze koffer in Manilla vergeten waren en dat we net op de laatste vlucht zaten. Gelukkig werd onze koffer ’s anderendaags geleverd en toen kon de vakantie pas echt beginnen.


Alona Tropical Beach Resort overtrof onze verwachtingen: ongelooflijke tuin, prachtig wit strand mét palmbomen, zónder volk en veel lekker eten voor geen geld.

Enig minpunt: de drank was nooit koud, in ’t begin dachten we dat het om een panne ging maar blijkbaar werd daar zo zwaar niet aan getild. Ze gooiden dan maar overal ijs in, zelfs in bier. Gelukkig vonden we 5 min verder wel gekoeld bier in de Oops-bar. Hier was zelfs 2 x per avond happy-hour... Je zal dus wel al kunnen raden dat dat onze vaste stek werd; na 2 dagen kenden alle diensters ons al bij naam...
Onze meest impressionante ervaring was het snorkelen. Het was alsof je in een reuzegroot aquarium dook, honderden verschillende soorten vissen in alle kleurschakeringen en grootten. Ik herkende zelfs Nemo! Adembenemend.... Betoverd door al het moois vergaten we de tijd en kwamen we met rode billen boven. Net onder het wateroppervlak verbrand je blijkbaar het gemakkelijkst en ondanks mijn factor 50 had ik er ook van, weliswaar in mindere gradatie dan de Marc die zijn benen vergeten in te smeren was.


Zaterdag keerden we naar Manilla terug en deze keer mét koffer.
De dagen worden hier gevuld met kijken naar de kleine Aiko en hier en daar een helpende hand toesteken.
De rijstvelden van Banaue, die tot één van de wereldwonderen worden gerekend, stonden nog op de agenda. Donderdagmorgen 6u vertrokken we met driver en auto voor een rit van 5 à 6 u richting Banaue (300km ten noorden van Manilla). Die gast vertelde dat hij ook nog nooit in Banaue was geweest... En inderdaad, dat bleek... Na een paar uur rijden moest hij al een eerste keer de weg gaan vragen. Toen we ergens bovenaan een berg kwamen, wist hij het echt niet meer. De politie bracht raad, maar was het wel de goede??? In elk geval keerden we helemaal terug, de berg af en kwamen we na 4 u rijden op ons vertrekpunt uit....Daar moest hij het weer gaan vragen en wat bleek??? We zouden Banaue kunnen bereiken maar pas de volgende ochtend, hip-hoy!! Ik had echt geen vertrouwen meer in die vent dus vroeg ik hem ons terug te brengen naar Manilla, we hadden er echt genoeg van. Als je dan dacht dat dit simpel voor hem was - terugkeren via dezelfde weg nota bene - vergeet het! Hij slaagde er maar niet in... Eenmaal op de autosnelweg dacht ik: eindelijk, nu kan er ons niets meer gebeuren! Maar helaas pindakaas! Hij miste de afrit voor Manilla en de volgende 2 waren afgesloten èn bovendien dreigden we nog zonder benzine te vallen ook. Van pure miserie begon hij al jammerend de auto tot meer dan 150 km/u te drijven. Tot ik hem zei dat wij nog geen plannen hadden om dood te gaan, dan was’t van: “Sorry ma’am”. Uiteindelijk raakten we tot in Manilla en weet je, zelfs dààr wist hij de weg niet. 13 uur later, volledig leeg en uitgeput werden eindelijk voor de deur van het appartement gedropt. Gelukkig moest ik niet teveel schoon woorden geven om de dagprijs niet te moeten betalen.
Nele en Nils zaten er erg mee in maar tegelijkertijd waren ze blij dat wij ook eens van de echte fillipino-mentaliteit hebben mogen proeven. Nu, geef mij dan maar het lekker eten en het gezellige sfeertje op Bohol!
Gelukkig maakt het zien van de schattige Aiko dan weer alles zoveel aangenamer... We kunnen er nu zelfs al om lachen!!


Oma Regine