Nog drie keer slapen en we zijn thuis!!! Nu is het eindelijk definitief: we landen op vrijdag 2 oktober om 21u25; tenminste als we niet worden opgehouden door de drie tyfoons die er zitten aan te komen :(
Jaja, het is hier wat geweest het afgelopen weekend. Blijkbaar hebben we (zijnde de Manileños) zelfs het Belgisch nieuws gehaald met de gigantische overstromingen. De ergste overstroming in 42 jaar zeggen ze. Gelukkig wonen wij op het 24ste en hebben we dus helemaal geen last ondervonden. Vrienden van ons zijn er heel wat erger aan toe: hun huis stond quasi volledig onder water en ze hebben enkele nachten bij vrienden moeten doorbrengen. Nu hangt er een vieze rioolgeur in hun huis, is het gros van hun meubels voor de vuilbak en dreef hun huis vol kakkerlakken en ander ongedierte... Maar kom, zelfs dat is nog niets vergeleken bij de vele mensen die nu dakloos zijn, gewond raakten of zelfs het leven gegeven hebben bij deze ramp. Ik hoop maar dat er niet nog zo een regenstorm komt!
Tot heel gauw allemaal!
Zoen*
dinsdag 29 september 2009
donderdag 24 september 2009
Time goes by....so slowly
Binnen een dikke week is het zover... dan nemen we de vlieger richting ons dierbaar Belgenland. Land vol beschaving, intellect en lekkers! Ik kijk er al naar uit!
Morgen mag ik het paspoort van Aiko gaan ophalen en dan houdt er ons niets meer tegen... De aanvraag om terug te keren is ingediend en zal normaal vandaag worden bevestigd. Een definitieve datum weten we dus (nog altijd) niet, maar het zal rond het weekend van 3 en 4 oktober zijn. Ik hou jullie op de hoogte.
Aiko is een beetje lastig geweest de afgelopen week. Blijkbaar heeft ze niet zoveel slaap nodig overdag en heeft ze dus ruim voldoende aan een schamele drie uurtjes. De rest van de tijd vult ze met eten, wenen en ... nu ja vooral wenen eigenlijk. Ik zat er gisteren eventjes door maar ze heeft de boodschap begrepen, denk ik, want vandaag gedraagt ze zich als een engeltje! Ze heeft al meerdere uren geslapen en deze ochtend heeft ze zelfs voor de eerste keer een paar keer na elkaar bewust naar me gelachen! Super! Eindelijk! Dat maakt echt al veel goed.
Nog geen nieuwe foto's helaas! Maar binnenkort kunnen jullie haar in levenden lijve bewonderen! Jullie zullen verschieten; ze is echt al heel groot! Ik schrik er soms zelf van en ik maak het nochtans van heel nabij mee.
Dikke zoen aan jullie allemaal!!
Morgen mag ik het paspoort van Aiko gaan ophalen en dan houdt er ons niets meer tegen... De aanvraag om terug te keren is ingediend en zal normaal vandaag worden bevestigd. Een definitieve datum weten we dus (nog altijd) niet, maar het zal rond het weekend van 3 en 4 oktober zijn. Ik hou jullie op de hoogte.
Aiko is een beetje lastig geweest de afgelopen week. Blijkbaar heeft ze niet zoveel slaap nodig overdag en heeft ze dus ruim voldoende aan een schamele drie uurtjes. De rest van de tijd vult ze met eten, wenen en ... nu ja vooral wenen eigenlijk. Ik zat er gisteren eventjes door maar ze heeft de boodschap begrepen, denk ik, want vandaag gedraagt ze zich als een engeltje! Ze heeft al meerdere uren geslapen en deze ochtend heeft ze zelfs voor de eerste keer een paar keer na elkaar bewust naar me gelachen! Super! Eindelijk! Dat maakt echt al veel goed.
Nog geen nieuwe foto's helaas! Maar binnenkort kunnen jullie haar in levenden lijve bewonderen! Jullie zullen verschieten; ze is echt al heel groot! Ik schrik er soms zelf van en ik maak het nochtans van heel nabij mee.
Dikke zoen aan jullie allemaal!!
woensdag 16 september 2009
Alle voordelen van blank te zijn in Manilla...
... verdwijnen in het niets bij alle voordelen van een blanke vrouw met een blanke baby in Manilla! *zucht* Life can be beautiful sometimes.
Laat ik beginnen bij het niet zo rooskleurige begin:
Om in België te geraken is het uiteraard noodzakelijk dat Aiko eerst een paspoort heeft, zodat ze het land in en uit zou kunnen. Om dat paspoort te bemachtigen, moeten we hier een hele resem administratieve rompslomp doorploeteren. Ergens wel logisch natuurlijk; dat zou in België niet anders geweest zijn. Normaal gezien zou het hele gedoe ongeveer 4 weken in beslag nemen; ware het niet dat deze taak hier aan een nogal incompetent iemand werd toevertrouwd...
Eind vorige week - inderdaad, vier weken na de geboorte van Aiko en dus de periode dat al het papierwerk zou moeten afgerond zijn - kreeg ik telefoon van iemand van de Belgische ambassade met de mededeling dat de persoon die "alles in orde zou brengen" het nodige helemaal niet had gedaan en dat we dus van nul zouden moeten herbeginnen. Je kan je onze frustratie wel al voorstellen, wetende dat er ons nu nóg eens vier extra weken staan te wachten. Op de ambassade gaven ze ons de raad om het heft in eigen handen te nemen en zo gezegd, zo gedaan.
Deze ochtend ben ik dus - gewapend met mijn blonde haren en mijn wolk van een baby - naar DFA (Department for Foreign Affairs) gegaan om de geboorteakte en onze huwelijksakte te laten authentificeren. Toen ik daar aankwam, zonk de moed me even in de schoenen bij het zien van de tienduizend wachtenden vóór mij... Maar dankzij de baby (en eerlijk gezegd vermoed ik dat het “blanke-vrouw-zijn” er ook voor iets tussen zit) hoefde ik helemaal niet mijn beurt af te wachten en kon ik meteen naar het loket gaan. Daar vertelden ze me dat de authentificatie een week zou duren... Toen ik echter met overstelpend trieste blik, een diepe zucht en trillende stem herhaalde “een week???!!”, verwees de vrouw achter het loket me door naar de supervisor bij wie ik mijn ‘dringende redenen’ uit de doeken kon doen om de procedure te versnellen. Ik was in mijn hoofd al een heel verhaal aan het opzetten over een op sterven liggende vader die zijn enige kleindochter nog niet heeft gezien. (Sorry va!) Maar uiteindelijk bleek dit allemaal niet nodig te zijn. Hij vroeg me naar een of ander bewijs, zoals een vliegticket, en toen ik dat niet kon voorleggen...was er geen enkel probleem. Een uur later had ik alles wat ik nodig had! Ik val in herhaling, maar *zucht* life can be beautiful!
Nu moeten we alles nog laten vertalen en legaliseren, maar dat zou niet veel tijd in beslag mogen nemen. Dus het ziet er naar uit dat we toch naar huis zullen komen tijdens de min of meer geplande periode, namelijk rond de eerste week van oktober.
See you soon!! (en nu allemaal tegelijk hout vasthouden!)
Dikke zoen van ons allemaal*
Laat ik beginnen bij het niet zo rooskleurige begin:
Om in België te geraken is het uiteraard noodzakelijk dat Aiko eerst een paspoort heeft, zodat ze het land in en uit zou kunnen. Om dat paspoort te bemachtigen, moeten we hier een hele resem administratieve rompslomp doorploeteren. Ergens wel logisch natuurlijk; dat zou in België niet anders geweest zijn. Normaal gezien zou het hele gedoe ongeveer 4 weken in beslag nemen; ware het niet dat deze taak hier aan een nogal incompetent iemand werd toevertrouwd...
Eind vorige week - inderdaad, vier weken na de geboorte van Aiko en dus de periode dat al het papierwerk zou moeten afgerond zijn - kreeg ik telefoon van iemand van de Belgische ambassade met de mededeling dat de persoon die "alles in orde zou brengen" het nodige helemaal niet had gedaan en dat we dus van nul zouden moeten herbeginnen. Je kan je onze frustratie wel al voorstellen, wetende dat er ons nu nóg eens vier extra weken staan te wachten. Op de ambassade gaven ze ons de raad om het heft in eigen handen te nemen en zo gezegd, zo gedaan.
Deze ochtend ben ik dus - gewapend met mijn blonde haren en mijn wolk van een baby - naar DFA (Department for Foreign Affairs) gegaan om de geboorteakte en onze huwelijksakte te laten authentificeren. Toen ik daar aankwam, zonk de moed me even in de schoenen bij het zien van de tienduizend wachtenden vóór mij... Maar dankzij de baby (en eerlijk gezegd vermoed ik dat het “blanke-vrouw-zijn” er ook voor iets tussen zit) hoefde ik helemaal niet mijn beurt af te wachten en kon ik meteen naar het loket gaan. Daar vertelden ze me dat de authentificatie een week zou duren... Toen ik echter met overstelpend trieste blik, een diepe zucht en trillende stem herhaalde “een week???!!”, verwees de vrouw achter het loket me door naar de supervisor bij wie ik mijn ‘dringende redenen’ uit de doeken kon doen om de procedure te versnellen. Ik was in mijn hoofd al een heel verhaal aan het opzetten over een op sterven liggende vader die zijn enige kleindochter nog niet heeft gezien. (Sorry va!) Maar uiteindelijk bleek dit allemaal niet nodig te zijn. Hij vroeg me naar een of ander bewijs, zoals een vliegticket, en toen ik dat niet kon voorleggen...was er geen enkel probleem. Een uur later had ik alles wat ik nodig had! Ik val in herhaling, maar *zucht* life can be beautiful!
Nu moeten we alles nog laten vertalen en legaliseren, maar dat zou niet veel tijd in beslag mogen nemen. Dus het ziet er naar uit dat we toch naar huis zullen komen tijdens de min of meer geplande periode, namelijk rond de eerste week van oktober.
See you soon!! (en nu allemaal tegelijk hout vasthouden!)
Dikke zoen van ons allemaal*
woensdag 9 september 2009
dinsdag 8 september 2009
Alles geht den Bach runter...
Alles loopt de laatste tijd niet echt zoals gepland:
Ten eerste: mijn "geweldige meid", Dory, die vanaf september voor ons zou beginnen werken, heeft me zo goed als laten zitten. Ik zal zo summier mogelijk proberen te vertellen hoe die vork aan de steel zit...
Het komt erop neer dat ze nu al dubbel betaald wou krijgen om te komen werken op een door de President zelf uitgevonden feestdag waarop de meeste mensen wél heel normaal moeten werken. Toen ik dat weigerde, wilde zij het contract niet meer tekenen. Ze wou wel blijven tot ik iemand anders had gevonden, maar ik was zo furieus dat ik haar meteen wandelen heb gestuurd. Trut! Nu sta ik er voorlopig dus helemaal alleen voor, hebben we geen babysitter meer en mag ik opnieuw beginnen zoeken naar een geschikte kandidate. En zeggen dat ik haar 50% meer zou betalen dan haar vorige werkgever. Greedy biaatch!
Ten tweede: Aiko's slaappatroon verloopt niet echt volgens plan! Vaak slaapt ze 6 à 7 uur aan een stuk, maar helaas gebeurt dat niet 's nachts... Deze nacht is ze er zelfs in geslaagd om wakker te blijven van 00.30u tot 04.30u! Hoera! Dat was dolle pret! Iemand tips om het bioritme van een baby op te schuiven, zodat ze meer wakker is overdag en meer slaapt 's nachts?
Alle hulp is welkom!
Zombie-mama*
Ten eerste: mijn "geweldige meid", Dory, die vanaf september voor ons zou beginnen werken, heeft me zo goed als laten zitten. Ik zal zo summier mogelijk proberen te vertellen hoe die vork aan de steel zit...
Het komt erop neer dat ze nu al dubbel betaald wou krijgen om te komen werken op een door de President zelf uitgevonden feestdag waarop de meeste mensen wél heel normaal moeten werken. Toen ik dat weigerde, wilde zij het contract niet meer tekenen. Ze wou wel blijven tot ik iemand anders had gevonden, maar ik was zo furieus dat ik haar meteen wandelen heb gestuurd. Trut! Nu sta ik er voorlopig dus helemaal alleen voor, hebben we geen babysitter meer en mag ik opnieuw beginnen zoeken naar een geschikte kandidate. En zeggen dat ik haar 50% meer zou betalen dan haar vorige werkgever. Greedy biaatch!
Ten tweede: Aiko's slaappatroon verloopt niet echt volgens plan! Vaak slaapt ze 6 à 7 uur aan een stuk, maar helaas gebeurt dat niet 's nachts... Deze nacht is ze er zelfs in geslaagd om wakker te blijven van 00.30u tot 04.30u! Hoera! Dat was dolle pret! Iemand tips om het bioritme van een baby op te schuiven, zodat ze meer wakker is overdag en meer slaapt 's nachts?
Alle hulp is welkom!
Zombie-mama*
vrijdag 4 september 2009
Met alle Chinezen, maar niet met den dezen...
Kleine anekdote:
Gisteren was ik uitgenodigd om samen met Nalini en Claudia bij Fiona te gaan lunchen. Ook al was ik nogal uitgeput van de voorbije nacht, toch keek ik er erg naar uit om nog eens met de meisjes en baby's een gezellige dag te hebben.
Dus sprong ik snel onder de douche en spoelde ik de kilo's slapers uit mijn ogen. Ik smeerde wat dagcrème op m'n gezicht, poederde blush op mijn net iets te bleke wangen en probeerde de aandacht van mijn wallen af te wenden dankzij mascara en eyeliner. Ik trok een van m'n 'nieuwe' kleedjes aan (mijn mama heeft haar zomerkleren hier gelaten... Danku mama!) en ik moet toegeven: ik was enorm tevreden met het resultaat! Ik zag er echt goed uit; zeker voor iemand die er drie weken voordien nog uitzag alsof ze elk moment kon ontploffen! De complimentjes bleven dan ook niet uit toen ik het appartement van Fiona binnenkwam.
Na deze leuke namiddag keerde ik opnieuw huiswaarts. Eenmaal in ons gebouw stapte ik met de buggy in de lift. Enkele verdiepen hoger gingen de liftdeuren open om een van mijn favoriete Chinese bovenburen (hear the irony) te laten instappen. Hij glimlachte vriendelijk en probeerde een glimp op te vangen van de kleine Aiko-doos. Daarna keek hij naar mij, knikte en vroeg me - wijzend naar mijn nog steeds niet volledig naar zijn oorspronkelijke vorm teruggekeerde buik -: "Another one, ma'am?". Je kan je de verontwaardiging op mijn gecamoufleerd gezicht wel voorstellen!!
En ik maar denken dat ik er ab-fab uitzie... ;)
Gisteren was ik uitgenodigd om samen met Nalini en Claudia bij Fiona te gaan lunchen. Ook al was ik nogal uitgeput van de voorbije nacht, toch keek ik er erg naar uit om nog eens met de meisjes en baby's een gezellige dag te hebben.
Dus sprong ik snel onder de douche en spoelde ik de kilo's slapers uit mijn ogen. Ik smeerde wat dagcrème op m'n gezicht, poederde blush op mijn net iets te bleke wangen en probeerde de aandacht van mijn wallen af te wenden dankzij mascara en eyeliner. Ik trok een van m'n 'nieuwe' kleedjes aan (mijn mama heeft haar zomerkleren hier gelaten... Danku mama!) en ik moet toegeven: ik was enorm tevreden met het resultaat! Ik zag er echt goed uit; zeker voor iemand die er drie weken voordien nog uitzag alsof ze elk moment kon ontploffen! De complimentjes bleven dan ook niet uit toen ik het appartement van Fiona binnenkwam.
Na deze leuke namiddag keerde ik opnieuw huiswaarts. Eenmaal in ons gebouw stapte ik met de buggy in de lift. Enkele verdiepen hoger gingen de liftdeuren open om een van mijn favoriete Chinese bovenburen (hear the irony) te laten instappen. Hij glimlachte vriendelijk en probeerde een glimp op te vangen van de kleine Aiko-doos. Daarna keek hij naar mij, knikte en vroeg me - wijzend naar mijn nog steeds niet volledig naar zijn oorspronkelijke vorm teruggekeerde buik -: "Another one, ma'am?". Je kan je de verontwaardiging op mijn gecamoufleerd gezicht wel voorstellen!!
En ik maar denken dat ik er ab-fab uitzie... ;)
dinsdag 1 september 2009
Alleen...
Zoals jullie allemaal hebben kunnen lezen, hebben oma Regine en Marc een aantal weken in ons midden vertoefd. Ook al was het oorspronkelijk de bedoeling dat ik al een aantal dagen zou bevallen zijn bij hun aankomst, toch was het leuk voor mijn mama om haar dochter ook nog hoogzwanger te mogen meemaken. Nu was ze dus betrokken bij de voor, tijdens én na! Wat kan een oma zich nog meer wensen?! Misschien dat haar allereerste kleinkind op haar verjaardag zou geboren worden? Ok dan, dat kon er ook wel nog bij... ;-)
Nu zijn ze echter alweer weg en sta ik er vanaf nu tijdens de week alleen voor. Op het moment dat ze hier nog waren, besefte ik het misschien niet goed genoeg, maar ze hebben me veel werk uit handen genomen. Vaak kon ik 's morgens nog enkele uurtjes slapen omdat mijn mama zich dan om de kleine Aiko kommerde, zij gingen naar de supermarkt, deden de afwas op de kuisvrouwloze dagen en mijn mama heeft af en toe lekker voor ons gekookt. Die dagen zijn helaas voorbij en nu moet mama Nele haar plan trekken. Op de worstie reken ik ook niet te veel. Niet dat hij niet wíl helpen hoor! De jongen zou het liefst zoveel mogelijk bij zijn vrouwkes zijn... Maar hij moet nu eenmaal overdreven vroeg opstaan en overdreven veel werken. Wat kijken we toch al uit naar onze maand in België!!! Nee, nog steeds geen concreet nieuws wat de datum betreft...
De borstvoeding heb ik nu definitief laten varen. Was blijkbaar echt niets voor mij... Iedereen heeft het altijd over 'bonding met je baby', maar ik kon daar blijkbaar toch geen minuut van genieten en ook Aiko werd er niet bepaald vrolijk van. De flesvoeding verloopt nu prima! De krampjes zijn voorbij en zowel Aiko als ik voelen ons stukken beter.
Onze kleine meid begint ook al lekker lang te slapen!! Het enige probleem: ze doet dit nog net iets te vaak 's avonds en niet 's nachts... Maar over het algemeen hebben we niet echt te klagen. Vorige week is ze wel een aantal keer drie uur aan een stuk wakker geweest 's nachts, maar dat lijkt nu precies toch voorbij te zijn. Althans dat hopen we...
Dikke zoen!
Nu zijn ze echter alweer weg en sta ik er vanaf nu tijdens de week alleen voor. Op het moment dat ze hier nog waren, besefte ik het misschien niet goed genoeg, maar ze hebben me veel werk uit handen genomen. Vaak kon ik 's morgens nog enkele uurtjes slapen omdat mijn mama zich dan om de kleine Aiko kommerde, zij gingen naar de supermarkt, deden de afwas op de kuisvrouwloze dagen en mijn mama heeft af en toe lekker voor ons gekookt. Die dagen zijn helaas voorbij en nu moet mama Nele haar plan trekken. Op de worstie reken ik ook niet te veel. Niet dat hij niet wíl helpen hoor! De jongen zou het liefst zoveel mogelijk bij zijn vrouwkes zijn... Maar hij moet nu eenmaal overdreven vroeg opstaan en overdreven veel werken. Wat kijken we toch al uit naar onze maand in België!!! Nee, nog steeds geen concreet nieuws wat de datum betreft...
De borstvoeding heb ik nu definitief laten varen. Was blijkbaar echt niets voor mij... Iedereen heeft het altijd over 'bonding met je baby', maar ik kon daar blijkbaar toch geen minuut van genieten en ook Aiko werd er niet bepaald vrolijk van. De flesvoeding verloopt nu prima! De krampjes zijn voorbij en zowel Aiko als ik voelen ons stukken beter.
Onze kleine meid begint ook al lekker lang te slapen!! Het enige probleem: ze doet dit nog net iets te vaak 's avonds en niet 's nachts... Maar over het algemeen hebben we niet echt te klagen. Vorige week is ze wel een aantal keer drie uur aan een stuk wakker geweest 's nachts, maar dat lijkt nu precies toch voorbij te zijn. Althans dat hopen we...
Dikke zoen!
Abonneren op:
Posts (Atom)
