Ondertussen zitten we dus al enkele daagjes terug in Manilla. Nils was al twee weken vroeger vertrokken, met als gevolg dat ik me tijdens de grote oversteek alleen moest beredderen met de kleine Aiko-doos. Ik keek er nogal tegenop, maar troostte me met de herinnering aan de eerste vlucht (die was namelijk vlekkeloos verlopen: Aiko heeft toen geslapen als een roosje).
Zondagochtend werd ik door mijn papa en Lily naar de luchthaven gevoerd. Ook mijn lieve broelie kwam nog toe om me uit te wuiven. We hadden nog tijd zat, dus gingen we nog een koffie drinken. Maar zoals het een echte Nele Verhavert betaamt, zijn we het uur een beetje uit het oog verloren en moest ik me plots erg haasten om nog op tijd op het vliegtuig te geraken. Van al dat uitwuiven kwam er dus niet veel in huis; het was eerder een vluchtige knuffel en veel geloop en gehaast. Maar dat maakte het afscheid wel veel draaglijker.
Als allerlaatste raakte ik toch nog net op tijd op het vliegtuig, maar toen werd me al duidelijk dat alleen reizen met een baby niet zo simpel ging worden. Twee tassen sleuren met een baby in je armen is niet zo handig.
De vlucht Brussel-Amsterdam viel heel goed mee. Aiko was rustig en in een half uurtje stonden we al op Schiphol. Amsterdam-Manilla was daarentegen een hel! Aiko weigerde te slapen en krijste de hele tijd het hele vliegtuig bijeen. Gelukkig waren er heel wat lieve passagiers die aanboden om Aiko af en toe wat te sussen door met haar rond te lopen of haar wat te wiegen.
Toen ze na 7 uur proberen eindelijk in slaap gevallen was in haar wiegje, was er turbulentie en moest ik haar op mijn schoot nemen... met alle hysterische krijsgevolgen vandien. Daarna wilde ze natuurlijk niet meer slapen. 2 uur later (we zijn ondertussen al 13 uur onderweg en al 9 uur ononderbroken aan het vliegen; ik begon zelf redelijk kapot te raken) had ik ze opnieuw in slaap gekregen. Eindelijk kon ik zelf een beetje rusten, ware het niet dat een van de stewards het nodig vond om tijdens het schoonmaken van de toiletten heel hard met de deuren te gooien waardoor het concert weer begon. Ik was furieus en de steward (die ik in mijn razernij achterna ben gelopen om hem de huid vol te schelden) zal het geweten hebben! Ik denk niet dat hij die fout nog eens zal maken...
Enkele uren later kwamen we dan eindelijk aan in Manilla waar de worstie ons al stond op te wachten. Maar de hel was nog steeds niet voorbij, want Aiko was zo over haar toeren van al ongeveer 18u geen oog te hebben dicht gedaan, dat ze ook nu niet kon slapen. We legden haar telkens in haar bedje maar dan schrok ze telkens na een half uurtje gillend wakker! Het was nogal angstaanjagend eigenlijk... Gelukkig heeft ze af en toe wel eens een paar uurtjes geslapen en uiteindelijk is ze om halftwaalf in slaap gevallen en pas om halfacht de volgende ochtend wakker geworden. De volgende dag ging ook nog een beetje moeilijk, maar ondertussen heeft ze haar ritme alweer gevonden en is ze weer haar schattige, vrolijke zelf!
Ik heb haar ondertussen ook al lekker verwend met een heleboel speelgoed: alle knuffels die we van jullie hebben gekregen, bijtringen, rammelaars, een relax met mobiel,... Kortom een echt speelparadijs waar ze zich niet snel verveelt!
Dikke zoen en tot de volgende!!
De worsties*
