vrijdag 28 augustus 2009

Oma in Manilla

Het is ondertussen al meer dan een week geleden...dat dit kleine mormel ons in ongelooflijke spanning liet wachten. Ik begrijp nu wat moeders van moeders kunnen afzien... Maar het zien van zo’n klein, hulpeloos maar tegelijkertijd perfect wezentje is zo overrompelend, daar zijn geen woorden voor. Op zo’n momenten sta ik dan weer eens vol bewondering voor moeder natuur. Ons Nele heeft me ook versteld doen staan. Terwijl ze vroeger kon klagen over een onnozelheid heeft ze nu met grootsheid deze pijnen doorstaan, chapeau.


Aiko is ondertussen al flink gegroeid en verandert met de dag. Ik ben toch wel zéér blij dat ik dit allemaal van zo nabij kan meemaken en natuurlijk mèt mij de Marc. Het is vertederend hoe hij soms die kleine Aiko in zijn grote pollen kan nemen.


De dag na Aiko’s geboorte vertrokken wij naar Panglao, een klein eilandje bij Bohol. Dit was zo gepland, ik kon toch ook niet weten dat dat klein mormel persé wou wachten tot op mijn verjaardag om zich te tonen hé.
Bij aankomst bleek dat ze onze koffer in Manilla vergeten waren en dat we net op de laatste vlucht zaten. Gelukkig werd onze koffer ’s anderendaags geleverd en toen kon de vakantie pas echt beginnen.


Alona Tropical Beach Resort overtrof onze verwachtingen: ongelooflijke tuin, prachtig wit strand mét palmbomen, zónder volk en veel lekker eten voor geen geld.

Enig minpunt: de drank was nooit koud, in ’t begin dachten we dat het om een panne ging maar blijkbaar werd daar zo zwaar niet aan getild. Ze gooiden dan maar overal ijs in, zelfs in bier. Gelukkig vonden we 5 min verder wel gekoeld bier in de Oops-bar. Hier was zelfs 2 x per avond happy-hour... Je zal dus wel al kunnen raden dat dat onze vaste stek werd; na 2 dagen kenden alle diensters ons al bij naam...
Onze meest impressionante ervaring was het snorkelen. Het was alsof je in een reuzegroot aquarium dook, honderden verschillende soorten vissen in alle kleurschakeringen en grootten. Ik herkende zelfs Nemo! Adembenemend.... Betoverd door al het moois vergaten we de tijd en kwamen we met rode billen boven. Net onder het wateroppervlak verbrand je blijkbaar het gemakkelijkst en ondanks mijn factor 50 had ik er ook van, weliswaar in mindere gradatie dan de Marc die zijn benen vergeten in te smeren was.


Zaterdag keerden we naar Manilla terug en deze keer mét koffer.
De dagen worden hier gevuld met kijken naar de kleine Aiko en hier en daar een helpende hand toesteken.
De rijstvelden van Banaue, die tot één van de wereldwonderen worden gerekend, stonden nog op de agenda. Donderdagmorgen 6u vertrokken we met driver en auto voor een rit van 5 à 6 u richting Banaue (300km ten noorden van Manilla). Die gast vertelde dat hij ook nog nooit in Banaue was geweest... En inderdaad, dat bleek... Na een paar uur rijden moest hij al een eerste keer de weg gaan vragen. Toen we ergens bovenaan een berg kwamen, wist hij het echt niet meer. De politie bracht raad, maar was het wel de goede??? In elk geval keerden we helemaal terug, de berg af en kwamen we na 4 u rijden op ons vertrekpunt uit....Daar moest hij het weer gaan vragen en wat bleek??? We zouden Banaue kunnen bereiken maar pas de volgende ochtend, hip-hoy!! Ik had echt geen vertrouwen meer in die vent dus vroeg ik hem ons terug te brengen naar Manilla, we hadden er echt genoeg van. Als je dan dacht dat dit simpel voor hem was - terugkeren via dezelfde weg nota bene - vergeet het! Hij slaagde er maar niet in... Eenmaal op de autosnelweg dacht ik: eindelijk, nu kan er ons niets meer gebeuren! Maar helaas pindakaas! Hij miste de afrit voor Manilla en de volgende 2 waren afgesloten èn bovendien dreigden we nog zonder benzine te vallen ook. Van pure miserie begon hij al jammerend de auto tot meer dan 150 km/u te drijven. Tot ik hem zei dat wij nog geen plannen hadden om dood te gaan, dan was’t van: “Sorry ma’am”. Uiteindelijk raakten we tot in Manilla en weet je, zelfs dààr wist hij de weg niet. 13 uur later, volledig leeg en uitgeput werden eindelijk voor de deur van het appartement gedropt. Gelukkig moest ik niet teveel schoon woorden geven om de dagprijs niet te moeten betalen.
Nele en Nils zaten er erg mee in maar tegelijkertijd waren ze blij dat wij ook eens van de echte fillipino-mentaliteit hebben mogen proeven. Nu, geef mij dan maar het lekker eten en het gezellige sfeertje op Bohol!
Gelukkig maakt het zien van de schattige Aiko dan weer alles zoveel aangenamer... We kunnen er nu zelfs al om lachen!!


Oma Regine

vrijdag 21 augustus 2009

Thuis

Ondertussen zijn we al enkele daagjes thuis en het moet gezegd: het is soms toch zwaarder dan verwacht... Over het algemeen gaat alles heel erg goed, maar mijn kleine schat heeft sinds gisteravond last van buikkrampen en darmbroezjelink! Met als gevolg: ontroostbare huilbuien, paarsaanlopende gezichtjes en wild rondstampende beentjes. Mijn hart breekt als ik dat zie! Weten dat je baby in zoveel pijn is en er niets aan kunnen doen, zouden ze moeten verbieden!

De krampjes zijn begonnen toen we besloten om de borstvoeding af te wisselen met poedermelk. En dit om de simpele reden dat ik het tempo niet echt kon bijhouden en het me daardoor allemaal iets te pijnlijk werd... In het begin leek het wel dé ontdekking: plots sliep ze 3-4 uur na elkaar in plaats van de 1 à maximum 2 uur die we voordien kregen. Zaaaaalig! Maar uiteraard kon dit mooie liedje niet té lang duren... Krampen dus! Onze pediater heeft ons nu de naam van andere poedermelk doorgestuurd (lactosevrij) die minder krampen zou moeten opleveren. Nils is ze gaan kopen as we speak! Op hoop van zegen dan maar.

Ik ben op een paar dagen tijd zelf ook veel rustiger geworden. In het begin kon ik bijna niet anders dan zelf meehuilen als Aiko huilde. Ondertussen heb ik dat allemaal wel al een beetje leren relativeren. Gelukkig maar, want papa Nils had anders dubbel werk ;-)

Deze namiddag gaan we er voor het eerst even tussenuit met Aiko. We zijn uitgenodigd om bij Claudia en Christian te gaan barbecuen. Zij hebben ook een minimensje van 4 weken oud, dus dan kunnen we een beetje ervaringen uitwisselen :-) Hopelijk gaat het dan al wat beter met onze kleine meid. Deze nacht heeft ze erg veel geslapen en ook nu ligt ze alweer bijna 3u te knorren.

Die kleine arme lieveling toch.

maandag 17 augustus 2009

Dokter Henson

Kort berichtje om even de verloskundige Dr. Maria Theresa Guevara Henson te introduceren. Deze zotte Filipijnse trien heeft ons dochtertje vakkundig op de wereld gezet.

Mama leeft nog...

Jaja, ik leef nog, ook al is het maar half. Sommigen zullen zich misschien al afgevraagd hebben waarom er zo weinig foto's te zien zijn van Aiko met haar mama... Wel laat ons zeggen dat het beter is voor de mensheid om daar nog even mee te wachten. Blijkbaar reageer ik nogal fel op de anesthesie en is mijn kop hysterisch beginnen zwellen; zo erg dat ik mezelf bijna niet meer herkende in de spiegel. Vandaag begin ik mezelf eindelijk al een beetje te herkennen, dus misschien dat er tegen vanavond al eens fotootjes kunnen getrokken worden. Momenteel breekt de lens nog telkens als we een poging wagen.

Onze Aiko is nog steeds de allermooiste, allerliefste en allerschattigste baby van heel de Filipijnen. Ze slaapt als een roosje en eet als een varken, net zoals haar ouders...

Keep posted voor verdere nietszeggende berichten over onze dochter!!! ;-)

Dikke zoen van ons drietjes*

Aiko, part 2

Beste familie en vrienden,

Allereerst bedankt voor de overweldigende spam in onze mailboxen en op onze facebook walls. Het gebeurt niet vaak dat ik 50+ posts en mails ook daadwerkelijk wil doornemen...

Ziehier nog enkele foto's van Aiko, 2 dagen oud:




Aiko en papa lezen de HUMO.


Binnenkort nog meer fotos van mijn vrouwkes.

Ik wil trouwens even kwijt dat ik toch wel versteld sta van wat een vrouwenlichaam allemaal aankan. Door de veel te kleine afscherming in de operatiezaal kon ik alles gewoon meevolgen en ik moet zeggen dat het een ware slachting leek: daar werd gesneden, gebrand maar vooral gesleurd dat het geen naam had! Twee hulpjes trokken met alle macht (oké het waren wel kleine Filipinas maar toch...) Nele haar buik open met gereedschappen die op vleeshaken lijken maar dan veel groter terwijl dokter Henson haar armen leken te verdwijnen in mijn vrouw haar buik... Even later werd Aiko er onzacht uitgetrokken aan haar hoofd. Daarna moesten alle laagjes weer dichtgenaaid worden en dat zijn er blijkbaar veel! In mijn hoofd snij je door vel, spier en baarmoeder en klaar is kees maar ik vrees dat ik nog enkele niet onbelangrijke lagen niet tot mijn kennis mag rekenen...
Ondertussen zijn we twee dagen verder en loopt Nele al rond, sit-ups lukken nog net niet maar borstvoeding geven gaat als een trein.

Tot gauw waardige bloglezers,

Nils

zaterdag 15 augustus 2009

AIKO!

Het is niet mijn gewoonte om de blog bij te werken maar gezien de toestand van Nele en de dreigtelefoons- en mails van België heb ik de taak toch maar op mij genomen en eventjes half Manilla doorkruist om enkele foto's online te zetten. Ik zal dit bericht dan ook niet te lang maken want er wachten 2 vrouwkes op mij.

Aiko is dus geboren op 14 Augustus om 18:12 lokale tijd in Makati Medical in Makati, een deelgemeente van het grotere Metro Manila. De bevalling verliep eerst heel vlot en zoals je kan zien geniet Nele van haar epidurale:

Leuk detail: de anesthesist die verlossing bracht heet "De Jesus".

Na enkele uren te stagneren bij 4cm opening moest er dan jammer genoeg toch beslist worden om een keizersnee uit te voeren. Toen ging plots alles heel snel: epidurale dosis verhogen, Nele naar de OR en ik haar handje vasthouden. Veel bloed en enkele minuten later hoorden we de eerste kreten van Aiko die niet eens wachtte tot ze volledig uit de buik was om ons te laten merken dat alles OK was. Veel traantjes van geluk en opluchting zorgden ervoor dat ik mijn fototoestel niet deftig kon bedienen en dus zijn de eerste foto's van de hand van, jawel: De Jesus.
Ik met waterige ogen en schreeuwende Aiko.

Nadat dokter Henson mijn vrouw weer had dichtgenaaid zijn Nele's mama en Marc nog even binnengewipt.
Regine en Aiko op de kamer.

Aiko en de papa.

Aiko ingepakt door de papa.

Close-up van onze kleine meid. Ze heeft wat uitslag omdat ze te lang op dezelfde plaats heeft vastgezeten. Ze heeft trouwens blauwe ogen maar dat kan nog veranderen natuurlijk...

Aiko en haar mama, uitgeput maar gelukkig en overlopend van liefde.

Aiko en de Filipijnse nurse, deze moest er gewoon bij :)

Jaja, ze heeft nu al gesten...

Ik ga er mee stoppen want het is al bijna halfeen 's nachts en moet nog terug naar Makati. Blijf de blog volgen voor verse foto's en posts van uw lievelings schrijfster.

Nils,
Papa van Aiko

woensdag 12 augustus 2009

En maar wachten...

Hallo iedereen!

Nog steeds niets! Helemaal niets! Iedereen begint een beetje ongeduldig te worden... De fun is er al een beetje af nu.

Maar er is wel nieuws! Donderdagavond gaan we naar het ziekenhuis om de bevalling te laten inleiden, dus tegen vrijdag heb ik dan eindelijk een baby!! Dit maakt het wachten iets draaglijker. Nu weten we tenminste wanneer er een einde aan het ellenlange wachten zal komen; we hebben iets om naar uit te kijken.

De mensen die mijn mama een beetje kennen, zullen weten dat vrijdag dan ook een heel speciale dag is: de verjaardag van mijn mama! Ze weet dus al wat wij haar cadeau zullen doen; jammer dat de verrassing er een beetje af is ;)

Het leuke is wel dat mijn mama nu hier is, dus ze zal het allemaal van zeer nabij meemaken! Het was ook echt fijn voor haar om me eerst nog een paar dagen in zwangere toestand te kunnen zien, want dat was toch ook alweer een hele tijd en vooral heel wat centimeters omtrek en kilo's geleden.

Dus jullie weten het; jullie hoeven voordien geen berichtjes meer te sturen. Van zodra ze daar is, laten we zeker iets weten!!

Dikke zoen!