Dat we op weg van de luchthaven en na de fijne "weerziensbegroeting" onmiddellijk geconfronteerd werden met het drukke, chaotische verkeer, konden jullie al via de blog vernemen. Hoe dan ook, het was een eerste van enkele shocks die we de komende dagen te verwerken zouden krijgen, met name het verkeer. Onvoorstelbaar hoe auto's, bussen, jeepney's (een soort vooroorlogs minibusje te vergelijken met onze DE LIJN), tricycles (niet te beschrijven maar de foto's spreken voor zich), moto's, brommers, fietsers en voetgangers mekaar in het verkeer dulden als in een mierennest maar dan minder geordend.
Hier gelden een aantal voorrangsregels: voorrang van rechts, voorrang van links, voorrang van "eerst", van grootste wagen en van meeste durf, waarbij wel rekening dient gehouden met de klaxon als belangrijkste onderdeel van de wagen en die dan ook als dusdanig te gebruiken. Wonderwel gebeuren hier weinig ongelukken. Chapeau echter voor Nils die zich de rijstijl van de Filippino's op zeer korte tijd eigen maakte want hij laveert zijn wagen probleemloos door de straten, straatjes en steegjes, eigen aan de grootstad die Manilla toch is.
Zo bezochten we zondagnamiddag Chinatown dat men zich best kan voorstellen zoals men het zich zou voorstellen. Er leven hier nl. 2 soorten mensen: diegene die een economische activiteit uitoefenen (alle mogelijke en onmogelijke dingen verkopen, versjacheren, ruilen,...) en diegene die in de overige straten op straat leven en leven van... ja van wat eigenlijk? Die mensen leven niet OP de straat, (want dan zouden ze worden platgereden) maar aan de rand ervan, dus echt wel op het voetpad; ganse gezinnen met grote en kleine kinderen met ogenschijnlijk, niks anders dan een paar planken, voorstellende een kast en een paar kartonnen dozen waar have en goed(?) wordt in opgeslagen en bewaard. Wat indien het regent? En het regent hier regelmatig en niet zomaar een plensbuitje, zoals bij ons in België maar een paar uur aan één stuk, genoeg voor een maand bij ons, zodat we al zouden spreken van een slechte zomer, echt GIETEN!
Twee voordelen: de luchtverontreiniging wordt weggespoeld en een half uur na de laatste druppel zijn de straten opnieuw droog.
Ons bezoek aan de worsties beperkte zich echter niet tot Manilla, neen, we zouden er ook een vakantie van maken. Hiertoe had ons Nele een trip geboekt naar BOHOL, het 10e grootste eiland van de Filippijnen ten zuiden van Manilla maar dan wel op een respectabele goeie 1000 km van de hoofdstad. Dus, maandagmiddag, wij naar de luchthaven voor een trip van een uur en een kwart naar Tagbilaran, de luchthaven van Bohol.
Omwille van een plensbui, zoals hoger beschreven, kon de piloot ons toestel niet bij de eerste poging aan de grond zetten in die mate zelfs dat hij het terug moest optrekken, om, na een beetje rondcirkelen een tweede, goed gelukte, poging te ondernemen.
Het Metro Centerhotel in Tagbilaran is, zoals ALLE handelszaken, overbevolkt met personeel dat zich uitslooft in beleefdheidsbetuigingen zoals, "goodmorning mamsir" of sirmam en "goodday to you mamsir" of sirmam steeds een hoofse buiging makend in de richting van de aangesprokene. Dik in orde als uitvalsbasis voor onze trips als daar waren één naar Panglaobeach waarbij we ons lieten rijden/hotsebotsen in een tricycle, een soort motor met zijspan (zie foto), een zeer vernuftig vervoermiddel waarvan er minstens enkele duizenden rondrijden per stad.
In Panglao konden we genieten van hagelwitte stranden en een blauwe zee met van die idylisch - mooie witte bootjes met hun typische zijboompjes om niet te kapseizen (zie foto's). Ook lieten we ons verrassen door de zon die ongenadig toesloeg op onze, nochtans ingesmeerde, witte lijven.
De dag nadien zagen we er uit als roze garnalen (ok, dikke dan, maar zeker zo smakelijk) maar met een pijnlijk - bijna - veraste huid en waren we blij dat we in een airconditioned car en een privégids de tocht naar de Chocolate Hills konden maken. Eén van die dingen die je moet gezien hebben als je in de buurt bent, waarlijk een wonder der natuur (zie foto) en voor wie in sprookjes geloofd: het zou gaan om tranen die een reus zou hebben geweend omwille van een geliefde. Er bestaat ook een wetenschappelijke uitleg maar die is te technisch, te moeilijk om vatten en niet zo mooi.
Op de terugreis zijn we gestopt bij rijstplanters en - aanplantingen (gemakkelijk zo'n privégids) waarbij ons vooral de intensiteit opviel van het werk te vergelijken met de seizoensarbeid bij ons vroeger.
Ook zijn we langs een plaats gereden waar tarsiers gekweekt worden via een kweekprogramma. Tarsiers zijn naar het schijnt de kleinste aapjes ter wereld, zeer zelden te zien in de natuur en daarom ook spookdiertjes genoemd. Indien je een foto bekijkt krijg je de indruk dat ze model hebben gestaan voor de Gremlins. Toch komen ze nog in het wild voor met name op de Filippijnen niet ver van de Chocolate Hills.
En de Pizzahut in Tagbilaran vraag je je af: de mensen zijn er supervriendelijk: "A table for two mamsir?" De spaghetti was heerlijk; ook dit moet kunnen.
Een probleemloze "domestic flight" bracht ons donderdag terug naar Manilla en de Worsties, die we bij deze bedanken voor hun gastvrijheid, hun organisatietalent, voor de heerlijke dagen die we samen mochten doorbrengen en voor de mooie dingen die we gezien hebben.
Het net voorbije weekend zijn we samen nog naar de watervallen van Pagsanjan geweest en bezochten we het stuwmeer van Caliraya. Hoe mooi dát was en is vernemen jullie van de Worsties.
Nogmaals bedankt Nils en Nele, een voorspoedige zwangerschap verder en dito bevalling.
Va en Lilly.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten