Alle voordelen van blank te zijn in Manilla...

... verdwijnen in het niets bij alle voordelen van een blanke vrouw met een blanke baby in Manilla! *zucht* Life can be beautiful sometimes.

Laat ik beginnen bij het niet zo rooskleurige begin:
Om in België te geraken is het uiteraard noodzakelijk dat Aiko eerst een paspoort heeft, zodat ze het land in en uit zou kunnen. Om dat paspoort te bemachtigen, moeten we hier een hele resem administratieve rompslomp doorploeteren. Ergens wel logisch natuurlijk; dat zou in België niet anders geweest zijn. Normaal gezien zou het hele gedoe ongeveer 4 weken in beslag nemen; ware het niet dat deze taak hier aan een nogal incompetent iemand werd toevertrouwd...

Eind vorige week - inderdaad, vier weken na de geboorte van Aiko en dus de periode dat al het papierwerk zou moeten afgerond zijn - kreeg ik telefoon van iemand van de Belgische ambassade met de mededeling dat de persoon die "alles in orde zou brengen" het nodige helemaal niet had gedaan en dat we dus van nul zouden moeten herbeginnen. Je kan je onze frustratie wel al voorstellen, wetende dat er ons nu nóg eens vier extra weken staan te wachten. Op de ambassade gaven ze ons de raad om het heft in eigen handen te nemen en zo gezegd, zo gedaan.

Deze ochtend ben ik dus - gewapend met mijn blonde haren en mijn wolk van een baby - naar DFA (Department for Foreign Affairs) gegaan om de geboorteakte en onze huwelijksakte te laten authentificeren. Toen ik daar aankwam, zonk de moed me even in de schoenen bij het zien van de tienduizend wachtenden vóór mij... Maar dankzij de baby (en eerlijk gezegd vermoed ik dat het “blanke-vrouw-zijn” er ook voor iets tussen zit) hoefde ik helemaal niet mijn beurt af te wachten en kon ik meteen naar het loket gaan. Daar vertelden ze me dat de authentificatie een week zou duren... Toen ik echter met overstelpend trieste blik, een diepe zucht en trillende stem herhaalde “een week???!!”, verwees de vrouw achter het loket me door naar de supervisor bij wie ik mijn ‘dringende redenen’ uit de doeken kon doen om de procedure te versnellen. Ik was in mijn hoofd al een heel verhaal aan het opzetten over een op sterven liggende vader die zijn enige kleindochter nog niet heeft gezien. (Sorry va!) Maar uiteindelijk bleek dit allemaal niet nodig te zijn. Hij vroeg me naar een of ander bewijs, zoals een vliegticket, en toen ik dat niet kon voorleggen...was er geen enkel probleem. Een uur later had ik alles wat ik nodig had! Ik val in herhaling, maar *zucht* life can be beautiful!

Nu moeten we alles nog laten vertalen en legaliseren, maar dat zou niet veel tijd in beslag mogen nemen. Dus het ziet er naar uit dat we toch naar huis zullen komen tijdens de min of meer geplande periode, namelijk rond de eerste week van oktober.

See you soon!! (en nu allemaal tegelijk hout vasthouden!)

Dikke zoen van ons allemaal*