Mr. en Mevr. Detemmerman

Ik weet het: I'm running behind!!! En daardoor waarschijnlijk ook enkelen onder jullie... Maar voor zij die het nog niet wisten: de worsties got married!!!

Van de schok bekomen? Ok, dan volgt nu het hele verhaal.

De meesten onder jullie wisten waarschijnlijk al dat we sowieso in Manilla zouden trouwen om alle rompslomp met verblijfsvergunningen een beetje te omzeilen. En hoewel we altijd al wilden trouwen met alles op en aan, zou dit vooral een pro forma-ding voor de Filippijnse wet worden: handtekeningetje zetten en gedaan. Enkele weken geleden hadden we alle papieren op de ambassade al in orde gebracht, nu was het enkel wachten op de Filippijnse kant. Nils zijn assistent, Beng, zou een kennis van hem aanspreken die op het stadhuis werkt en die zou alles regelen voor ons. Zo gezegd, zo gedaan. Vorige week maandag kwam er een vrouw langs die enkel mijn handtekening nodig had en die dan de verdere stappen zou ondernemen. Ik vroeg haar hoe lang het nog zou duren en zei antwoordde me: ongeveer 2 weken. Tijd zat dus!
De volgende dag belde Nils me echter al op om 12u met de vraag of ik om 15u met hem wilde trouwen. Euhm, tja, euhm, huh?, euhm ja tuurlijk, wat? Dus is hij me komen ophalen en zijn we naar zijn kantoor gereden. Ik was wel eventjes in paniek: moeten we geen mooie kleren aantrekken, hebben we geen ringen nodig, moet er geen champagne zijn? Maar Nils stelde me gerust en zei dat ik er niet te veel van mocht verwachten, dat het allemaal niks voorstelde, dat we gewoon onze handtekening moesten zetten...

Daar zaten we dan, op kantoor, te wachten op de ambtenaar. Eindelijk was hij er. Hij stelde voor om alles in de vergaderzaal te regelen. Dus wij volgden en zetten ons neer. Die man vroeg meteen naar onze ringen (?!) en onze getuigen. De getuigen waren snel gekozen: Nonkel Nils voor Nils en Boyed (de beste en liefste chauffeur van de hele wereld) voor mij. Maar ringen? Tja, ik kon wel een van mijn ringen even uitdoen, maar Nils heeft er helemaal geen, dus heeft die ambtenaar ons zijn dikke gouden met diamanten bezette ring even geleend. Heel grappig! En toen kon de ceremonie beginnen.

Inderdaad, in plaats van een simpele handtekening kregen we een hele ceremonie met alles op en aan. Onze rechten en plichten, onze gelofte tegenover God (staatshuwelijk noemen ze dat dan) en de typische Amerikaanse tv-film-trouwzinnetjes à la for better or for worse, in sickness and in health, until death do us part enzo. Heel grappig!!! En hoe onromantisch de hele situatie ook leek, ik vond het ongelooflijk romantisch en kon maar niet stoppen met glimlachen! De worstie en nonkel Nils hadden het zelfs eventjes moeilijk... (tja, door mijn hormonen zijn mijn emoties helemaal in de war en heb ik - raar maar waar - geen tranen moeten onderdrukken; had wel voordien al geweend ;) ) En ook al blijven we zeggen dat dit niet de echte trouw is (want we gaan alles nog eens overdoen in België, alleen weten we nog niet wanneer) toch voel ik me wel al heel echt getrouwd en ben ik heel trots om mevrouw Detemmerman te mogen zijn. Ik had niet gedacht dat ik zou 'voelen' dat ik getrouwd ben, maar ik voel het wel degelijk en het voelt goed... ;D