Ik weet het: I'm running behind!!! En daardoor waarschijnlijk ook enkelen onder jullie... Maar voor zij die het nog niet wisten: de worsties got married!!!
Van de schok bekomen? Ok, dan volgt nu het hele verhaal.
De meesten onder jullie wisten waarschijnlijk al dat we sowieso in Manilla zouden trouwen om alle rompslomp met verblijfsvergunningen een beetje te omzeilen. En hoewel we altijd al wilden trouwen met alles op en aan, zou dit vooral een pro forma-ding voor de Filippijnse wet worden: handtekeningetje zetten en gedaan. Enkele weken geleden hadden we alle papieren op de ambassade al in orde gebracht, nu was het enkel wachten op de Filippijnse kant. Nils zijn assistent, Beng, zou een kennis van hem aanspreken die op het stadhuis werkt en die zou alles regelen voor ons. Zo gezegd, zo gedaan. Vorige week maandag kwam er een vrouw langs die enkel mijn handtekening nodig had en die dan de verdere stappen zou ondernemen. Ik vroeg haar hoe lang het nog zou duren en zei antwoordde me: ongeveer 2 weken. Tijd zat dus!
De volgende dag belde Nils me echter al op om 12u met de vraag of ik om 15u met hem wilde trouwen. Euhm, tja, euhm, huh?, euhm ja tuurlijk, wat? Dus is hij me komen ophalen en zijn we naar zijn kantoor gereden. Ik was wel eventjes in paniek: moeten we geen mooie kleren aantrekken, hebben we geen ringen nodig, moet er geen champagne zijn? Maar Nils stelde me gerust en zei dat ik er niet te veel van mocht verwachten, dat het allemaal niks voorstelde, dat we gewoon onze handtekening moesten zetten...
Daar zaten we dan, op kantoor, te wachten op de ambtenaar. Eindelijk was hij er. Hij stelde voor om alles in de vergaderzaal te regelen. Dus wij volgden en zetten ons neer. Die man vroeg meteen naar onze ringen (?!) en onze getuigen. De getuigen waren snel gekozen: Nonkel Nils voor Nils en Boyed (de beste en liefste chauffeur van de hele wereld) voor mij. Maar ringen? Tja, ik kon wel een van mijn ringen even uitdoen, maar Nils heeft er helemaal geen, dus heeft die ambtenaar ons zijn dikke gouden met diamanten bezette ring even geleend. Heel grappig! En toen kon de ceremonie beginnen.
Inderdaad, in plaats van een simpele handtekening kregen we een hele ceremonie met alles op en aan. Onze rechten en plichten, onze gelofte tegenover God (staatshuwelijk noemen ze dat dan) en de typische Amerikaanse tv-film-trouwzinnetjes à la for better or for worse, in sickness and in health, until death do us part enzo. Heel grappig!!! En hoe onromantisch de hele situatie ook leek, ik vond het ongelooflijk romantisch en kon maar niet stoppen met glimlachen! De worstie en nonkel Nils hadden het zelfs eventjes moeilijk... (tja, door mijn hormonen zijn mijn emoties helemaal in de war en heb ik - raar maar waar - geen tranen moeten onderdrukken; had wel voordien al geweend ;) ) En ook al blijven we zeggen dat dit niet de echte trouw is (want we gaan alles nog eens overdoen in België, alleen weten we nog niet wanneer) toch voel ik me wel al heel echt getrouwd en ben ik heel trots om mevrouw Detemmerman te mogen zijn. Ik had niet gedacht dat ik zou 'voelen' dat ik getrouwd ben, maar ik voel het wel degelijk en het voelt goed... ;D
maandag 29 juni 2009
vrijdag 26 juni 2009
Foto's Hidden Valley Springs
Hier zijn dan eindelijk enkele foto's van Hidden Valley Springs. Het is allemaal wel 1000 keer mooier in het echt...
Dit was ons huisje:
Dit zijn de natuurlijke 'pools':
De weg naar de Hidden Falls:
De waterval zelve:
En een van de gigantische beesten:
Voilà!
Dit was ons huisje:
Dit zijn de natuurlijke 'pools':
De weg naar de Hidden Falls:
De waterval zelve:
En een van de gigantische beesten:
Voilà!
donderdag 18 juni 2009
Birthday present: Hidden Valley Springs
Terwijl ik hier eindelijk een nieuw verhaal probeer neer te pennen, zit mijn dochter me hier - uiteraard nog steeds vanuit de buik - alle kanten op te duwen. Man, ik hou mijn hart al vast als dat monstertje eruit zal zijn... Dus je ziet, nog steeds even beweeglijk als altijd. Alleen vindt mammie het allemaal net dat ietsje minder aangenaam. Ze is serieus groot aan het worden (hoewel alle Filippijnen blijven beweren dat ik een ongelooflijke "small belly" heb) en de beweeglijkheid van de mama gaat er enorm op achteruit. Eten, slapen, benen afdrogen, uit bed klauteren, soms zelfs ademen,... allemaal uitdagingen waar ik dagelijks mee wordt geconfronteerd. Ook de hormonen beginnen op te spelen. Gelukkig voor de worst heb ik er tijdens heel mijn zwangerschap geen last van gehad, maar nu heb ik ze niet langer volledig onder controle, I'm afraid! Maar ik klaag niet ;)
Vorig weekend zijn we naar Hidden Valley Springs geweest, ongeveer 90km onder Manilla. Dit is een resort met verschillende natuurlijke - al dan niet warm - waterbronnen waar ze dan een soort van zwembaden hebben rondgemaakt. Iets dieper in de jungle, een klein halfuurtje wandelen voor hoogzwangere vrouwen, kom je uit aan een verborgen waterval. Prachtige wandeling, prachtige waterval, prachtige omgeving. We hebben geprobeerd om de schoonheid zo goed mogelijk op foto vast te leggen, maar het resultaat was eerder teleurstellend. Het is echt moeilijk om zoveel natuurschoon even goed te laten uitkomen op foto. Toch zal ik hier zo snel mogelijk wat beeldmateriaal bijzetten. Vandaag lukt niet meer, want de foto's staan op Nils zijn PC. Sorry!
Tijdens het weekend hebben we een aantal keer bezoek gekregen van tropische regenbuien, maar dat kon ons niet deren! We hebben dan maar een sprintje ingezet naar de pools en zijn zo snel mogelijk het warme water ingedoken. Het was echt een belevenis om in het midden van de jungle, omgeven door palmbomen, tropische bloemen, rotswanden,...in de gietende regen in het water te dobberen. Superromantisch!
Uiteraard heeft het hele jungle-gebeuren ook een downside... Beestjes! Toen we ons huisje toegewezen kregen zag alles er prima uit, maar eens de zon onder was kwamen alle beestjes naar boven. Zo werd Nils aangevallen door een gigantische krekel die aan het vechten was voor zijn leven doordat hij op zijn beurt werd aangevallen door een gigantische bidsprinkhaan. Nog nooit een bidsprinkhaan in het echt gezien en dan nog van zo dichtbij!!! Best impressionant en een beetje scary tegelijk! Uiteindelijk hebben we in onze kamer ook nog een kakkerlak ontdekt, reuzemieren, een gekko en een paar motten. En pas op, dat zijn de enige insecten die we daadwerkelijk hebben gezien! God weet wat zat er nog allemaal binnen! Dus ja, veel heb ik helaas niet geslapen die nacht, maar bij het ochtendgloren was dat allemaal snel vergeten en hebben we nog een hele dag genoten van de natuur en de pools. Zaaaalig weekend! Misschien wel het beste weekend tot hier toe en dat allemaal voor mijn verjaardag! Wat een schatje toch, die worstie!
Zoen*
Vorig weekend zijn we naar Hidden Valley Springs geweest, ongeveer 90km onder Manilla. Dit is een resort met verschillende natuurlijke - al dan niet warm - waterbronnen waar ze dan een soort van zwembaden hebben rondgemaakt. Iets dieper in de jungle, een klein halfuurtje wandelen voor hoogzwangere vrouwen, kom je uit aan een verborgen waterval. Prachtige wandeling, prachtige waterval, prachtige omgeving. We hebben geprobeerd om de schoonheid zo goed mogelijk op foto vast te leggen, maar het resultaat was eerder teleurstellend. Het is echt moeilijk om zoveel natuurschoon even goed te laten uitkomen op foto. Toch zal ik hier zo snel mogelijk wat beeldmateriaal bijzetten. Vandaag lukt niet meer, want de foto's staan op Nils zijn PC. Sorry!
Tijdens het weekend hebben we een aantal keer bezoek gekregen van tropische regenbuien, maar dat kon ons niet deren! We hebben dan maar een sprintje ingezet naar de pools en zijn zo snel mogelijk het warme water ingedoken. Het was echt een belevenis om in het midden van de jungle, omgeven door palmbomen, tropische bloemen, rotswanden,...in de gietende regen in het water te dobberen. Superromantisch!
Uiteraard heeft het hele jungle-gebeuren ook een downside... Beestjes! Toen we ons huisje toegewezen kregen zag alles er prima uit, maar eens de zon onder was kwamen alle beestjes naar boven. Zo werd Nils aangevallen door een gigantische krekel die aan het vechten was voor zijn leven doordat hij op zijn beurt werd aangevallen door een gigantische bidsprinkhaan. Nog nooit een bidsprinkhaan in het echt gezien en dan nog van zo dichtbij!!! Best impressionant en een beetje scary tegelijk! Uiteindelijk hebben we in onze kamer ook nog een kakkerlak ontdekt, reuzemieren, een gekko en een paar motten. En pas op, dat zijn de enige insecten die we daadwerkelijk hebben gezien! God weet wat zat er nog allemaal binnen! Dus ja, veel heb ik helaas niet geslapen die nacht, maar bij het ochtendgloren was dat allemaal snel vergeten en hebben we nog een hele dag genoten van de natuur en de pools. Zaaaalig weekend! Misschien wel het beste weekend tot hier toe en dat allemaal voor mijn verjaardag! Wat een schatje toch, die worstie!
Zoen*
maandag 8 juni 2009
Happy Birthday To Me!
Het moet gezegd, we kunnen er nu eenmaal niet onderuit: ik ben hier af en toe eenzaam. Die eenzaamheid, noem het heimwee, steekt vooral de kop op op momenten waarvan ik weet dat ik iets mis in België: een leuk feestje, een avondje uit met de groep, een gezellige bbq, een hele dag voor de televisie naar de verkiezingsuitslagen kijken, een zondagse koffieklets in Brussel, ... En natuurlijk hoort mijn eigen verjaardag daar ook bij!
De worstie had uiteraard niet echt tijd om een spetterend feest voor me te organiseren, aangezien de jongen al 12u per dag moet werken en dan 's avonds ook nog eens alles moet installeren, ophangen,... in ons appartement. Maar toevallig had Diederik, één van Nils' collega's, op zaterdagavond een bbq georganiseerd voor iedereen. Dus allen daarheen! Het was best gezellig, zeker toen Diederik zijn karaoke-apparaat aanzette! Hoewel nonkel Nils en ik in het begin de enige waren die ons geroepen voelden, kwam de worstie ons toch snel vergezellen. De anderen - moe van de zware werkdag, niet zo goed bestand tegen de duivel des dranks en waarschijnlijk ons lawaai al een beetje beu - zijn dan rond halféén naar huis gegaan. Maar dat kon ons allemaal niet deren! Nils², Diederik en ik zongen lustig verder tot ook wij, anderhalf uur later, een klop van de hamer kregen. Nonkel Nils is dan nog een stapje in de wereld gaan zetten, maar wij hebben ons wijselijk naar huis begeven.
De dag erop was het prachtig weer: niet te warm, zonnig en een briesje. Er zouden meer van die dagen moeten zijn!!! Dat was wel een lichte verademing na de zware stormen van de afgelopen week! De worst en ik hebben er een heerlijk luilekker dagje van gemaakt: 's morgens samen ons IKEA-meubel in elkaar geknutseld, 's middags een pizza besteld die we op ons terras in het zonnetje naar binnen gewerkt hebben, daarna wat gezwommen en waterballetkunstjes gedaan in ons zwembad en ons lekker lang - tot de zon volledig onder was - laten opdrogen op de ligzetels. Heerlijk!!
Jaja, we zijn allemaal aan het sporten geslagen. Ik probeer zoveel mogelijk te gaan zwemmen - hoewel dat vorige week nogal moeilijk was met al dat gestorm -, en Nils en Nils zijn samen beginnen fitnessen; voor de wederzijdse motivatie. Terwijl de mannen fitnessen, bereid ik een (al dan niet) heerlijke maaltijd zodat zij na de zware inspanning gewoon maar hun voetjes onder tafel moeten schuiven. Wat worden ze toch verwend!! Al zeg ik het zelf!
Ook vanavond is dat niet anders, dus ik rep me nu nog snel naar de winkel!
Doei!
De worstie had uiteraard niet echt tijd om een spetterend feest voor me te organiseren, aangezien de jongen al 12u per dag moet werken en dan 's avonds ook nog eens alles moet installeren, ophangen,... in ons appartement. Maar toevallig had Diederik, één van Nils' collega's, op zaterdagavond een bbq georganiseerd voor iedereen. Dus allen daarheen! Het was best gezellig, zeker toen Diederik zijn karaoke-apparaat aanzette! Hoewel nonkel Nils en ik in het begin de enige waren die ons geroepen voelden, kwam de worstie ons toch snel vergezellen. De anderen - moe van de zware werkdag, niet zo goed bestand tegen de duivel des dranks en waarschijnlijk ons lawaai al een beetje beu - zijn dan rond halféén naar huis gegaan. Maar dat kon ons allemaal niet deren! Nils², Diederik en ik zongen lustig verder tot ook wij, anderhalf uur later, een klop van de hamer kregen. Nonkel Nils is dan nog een stapje in de wereld gaan zetten, maar wij hebben ons wijselijk naar huis begeven.
De dag erop was het prachtig weer: niet te warm, zonnig en een briesje. Er zouden meer van die dagen moeten zijn!!! Dat was wel een lichte verademing na de zware stormen van de afgelopen week! De worst en ik hebben er een heerlijk luilekker dagje van gemaakt: 's morgens samen ons IKEA-meubel in elkaar geknutseld, 's middags een pizza besteld die we op ons terras in het zonnetje naar binnen gewerkt hebben, daarna wat gezwommen en waterballetkunstjes gedaan in ons zwembad en ons lekker lang - tot de zon volledig onder was - laten opdrogen op de ligzetels. Heerlijk!!
Jaja, we zijn allemaal aan het sporten geslagen. Ik probeer zoveel mogelijk te gaan zwemmen - hoewel dat vorige week nogal moeilijk was met al dat gestorm -, en Nils en Nils zijn samen beginnen fitnessen; voor de wederzijdse motivatie. Terwijl de mannen fitnessen, bereid ik een (al dan niet) heerlijke maaltijd zodat zij na de zware inspanning gewoon maar hun voetjes onder tafel moeten schuiven. Wat worden ze toch verwend!! Al zeg ik het zelf!
Ook vanavond is dat niet anders, dus ik rep me nu nog snel naar de winkel!
Doei!
woensdag 3 juni 2009
Intermezzo: our little piece of heaven
Het is niet zozeer zo dat we jullie allemaal enorm missen, maar het verlangen naar een beetje Westerse mentaliteit, kwaliteit, heerlijkheid kan ons af en toe met een aardige portie heimwee opzadelen. Zo kwam het dat we ons gisteren heel eventjes "in heaven" waanden en wel om de volgende reden:
Enkele weken terug had mijn gynaecoloog ons verteld over een of ander mysterieus pakhuis waar iemand over een kleine showroom en een catalogus van IKEA-meubelen beschikte. IKEA is namelijk nog steeds onbestaande in de Filippijnen... Van zodra we er eindelijk de tijd voor gevonden hadden, repten we ons dus daarheen. Na lang zoeken, vonden we uiteindelijk een groot pakhuis met vooraan op de gevel het kleine logo van IKEA. De 'guard' (want elk gebouw in Manilla heeft minstens 1 guard) wist ons te vertellen dat de IKEA-showroom zich op de derde verdieping bevond. Met ingehouden adem - en eerlijk gezegd met niet al te veel verwachtingen - bestegen we de trappen naar de derde verdieping. We duwden een deur open en toen gebeurde het: we werden overspoeld door een golf van innerlijke gelukzaligheid. We lieten ons overweldigen door de geur van Europa, de aanblik van vertrouwdheid tot we er allebei kippenvel van kregen. Ik kreeg er zowaar tranen van in de ogen. Ja, dit was waar we al zo lang naar op zoek waren! Een stukje Europa in de Manilla; een stukje hemel op aarde!
Blijkbaar kunnen we om het even wat bestellen en laten ze dat dan leveren. Uiteraard wel voor een veel hogere prijs dan dat je in België zou betalen, maar we hebben het er graag voor over. Ja, ik weet het, het is ver gekomen als we IKEA-meubels al als tópkwaliteit gaan bestempelen, maar zo is het nu eenmaal... Ik ben nu al van plan om het pakhuis een wekelijks bezoek te gaan brengen, voor mijn dosis, mijn shot Europa. Misschien kan ik er wel solliciteren voor een job? I'd love that! ;-)
Zo zien jullie maar: de kans dat we voor altijd in de Filippijnen zullen blijven, is bijzonder klein... ;-)
Dikke zoen!
Enkele weken terug had mijn gynaecoloog ons verteld over een of ander mysterieus pakhuis waar iemand over een kleine showroom en een catalogus van IKEA-meubelen beschikte. IKEA is namelijk nog steeds onbestaande in de Filippijnen... Van zodra we er eindelijk de tijd voor gevonden hadden, repten we ons dus daarheen. Na lang zoeken, vonden we uiteindelijk een groot pakhuis met vooraan op de gevel het kleine logo van IKEA. De 'guard' (want elk gebouw in Manilla heeft minstens 1 guard) wist ons te vertellen dat de IKEA-showroom zich op de derde verdieping bevond. Met ingehouden adem - en eerlijk gezegd met niet al te veel verwachtingen - bestegen we de trappen naar de derde verdieping. We duwden een deur open en toen gebeurde het: we werden overspoeld door een golf van innerlijke gelukzaligheid. We lieten ons overweldigen door de geur van Europa, de aanblik van vertrouwdheid tot we er allebei kippenvel van kregen. Ik kreeg er zowaar tranen van in de ogen. Ja, dit was waar we al zo lang naar op zoek waren! Een stukje Europa in de Manilla; een stukje hemel op aarde!
Blijkbaar kunnen we om het even wat bestellen en laten ze dat dan leveren. Uiteraard wel voor een veel hogere prijs dan dat je in België zou betalen, maar we hebben het er graag voor over. Ja, ik weet het, het is ver gekomen als we IKEA-meubels al als tópkwaliteit gaan bestempelen, maar zo is het nu eenmaal... Ik ben nu al van plan om het pakhuis een wekelijks bezoek te gaan brengen, voor mijn dosis, mijn shot Europa. Misschien kan ik er wel solliciteren voor een job? I'd love that! ;-)
Zo zien jullie maar: de kans dat we voor altijd in de Filippijnen zullen blijven, is bijzonder klein... ;-)
Dikke zoen!
Abonneren op:
Posts (Atom)
