Pagsanjan en romantiek!

Dag lieve blogleeskinderen,

De frequentie van nieuwe berichten begint al voelbaar achteruit te gaan, waarvoor mijn oprechte verontschuldigingen. Maar geloof het of niet, voor een desperate huisvrouw heb ik het bijzonder druk de laatste tijd! Laat ik toch maar beginnen bij het beginnen, kwestie van de chronologie niet al te veel door elkaar te halen...

Zoals mijn va jullie wist te vertellen, zijn we vorig weekend met z'n vieren naar de Pagsanjan Falls geweest. Dit zijn (jaja, de goede verstaander onder u had het waarschijnlijk al door) watervallen die zich zogezegd aan het einde van een door steile, volledig met palmbomen, mossen en andere natuurschoon begroeide rotswanden omgeven rivier bevinden. Maar het is niet echt een sinecure om daar te geraken. Het is de bedoeling dat je een bootje (banca) huurt met twee bootmannen (banqueros). Zij zorgen er dan voor dat je de rivier stroomopwaarts bevaart. Maar pas op, dat is nog niet alles. Om de zoveel meter zijn er stroomversnellingen, zogenaamde rapids. Je kent dat wel, plaatsen waar het verval van de rivier plots veel groter is en waar alles veel sneller stroomt door de massa rotsblokken en stenen in het water. Met andere woorden: niet zo eenvoudig om daar met een bootje stroomopwaarts op te geraken... Die mannen hebben afgezien!!! Die springen dan uit de boot en duwen je, blootsvoets springend van de ene op de andere rots, letterlijk de stroming op! Geflipt! Ik had echt medelijden met die mannen, vooral dan met die van va en Linda ;-)





De tocht was echt prachtig! De natuur was onbeschrijfelijk! De rust was overdonderend! Heerlijk! De waterval zelf vond ik dan eerlijk gezegd een beetje een anticlimax, maar de tocht ernaartoe en terug maakte dat ruimschoots goed! Vooral omdat mijn schat me in dat kleine bootje, in het paradijs, temidden van al die overweldigende pracht, ten huwelijk heeft gevraagd!!! Hihihihi!! Ik was uiteraard door het dolle heen en uitte dat - naar goede gewoonte - met een stevige huilbui, terwijl ik snikkend "ja" uit mijn keel trilde. De meesten onder jullie zullen nu waarschijnlijk niet goed meer kunnen volgen, want we zouden toch al trouwen enzo??!! Inderdaad, de papieren zijn zelfs al bijna in orde, maar hij had me nog nooit echt gevraagd en bij deze... Ik ben gelukkig!


De dag erop zijn we de omgeving een beetje gaan verkennen, want in de buurt van Pagsanjan zijn heel wat dingen het bezien waardig. Waaronder bijvoorbeeld Mount Makiling, het stuwmeer van Caliraya, de Taal-vulkaan met kratermeer, ... Uiteraard hebben we niet alles kunnen zien, want door de ontelbare idyllische zichten hebben we regelmatig moeten halt houden, zodat we dit allemaal op onze digitale schijf zouden kunnen vastleggen. Maar het was de moeite! Oordeel zelf maar:





Jaja, het waren leuke tijden! Eindelijk nog eens even weg uit de stank en de drukte van Manilla... Onze batterijtjes zijn weer opgeladen, althans voor eventjes...

Dikke zoen van ons!

Op bezoek in Manilla

Als ondertitel zou ik kunnen genomen hebben: "Op bezoek bij een klein gezinnetje in volle expansie in een ver, warm land", precies de woorden die zij gebruiken om zich op hun blog voor te stellen. Want inderdaad lieve lezer, dit gezinnetje is in volle expansie en niet alleen omdat ze over een paar maand hun aantal (2) met 50% (1 dus) zullen doen toenemen maar ook omdat ze sinds kort (vorige week) hun intrek hebben genomen in een ruimer appartement op de 24ste verdieping van de building Pearl of the Orient, schuin tegenover de Amerikaanse ambassade, waar maw alle belangrijke mensen wonen, (al is dit laatste wel een grapje, door mij toegevoegd en zeker niet door hen ingefluisterd). By the way, Nele haar buik begint serieuze proporties aan te nemen en het lijkt er steeds meer op dat een wezentje stilaan aanstalten maakt zich kenbaar te maken aan de wereld.




Dat we op weg van de luchthaven en na de fijne "weerziensbegroeting" onmiddellijk geconfronteerd werden met het drukke, chaotische verkeer, konden jullie al via de blog vernemen. Hoe dan ook, het was een eerste van enkele shocks die we de komende dagen te verwerken zouden krijgen, met name het verkeer. Onvoorstelbaar hoe auto's, bussen, jeepney's (een soort vooroorlogs minibusje te vergelijken met onze DE LIJN), tricycles (niet te beschrijven maar de foto's spreken voor zich), moto's, brommers, fietsers en voetgangers mekaar in het verkeer dulden als in een mierennest maar dan minder geordend.


Hier gelden een aantal voorrangsregels: voorrang van rechts, voorrang van links, voorrang van "eerst", van grootste wagen en van meeste durf, waarbij wel rekening dient gehouden met de klaxon als belangrijkste onderdeel van de wagen en die dan ook als dusdanig te gebruiken. Wonderwel gebeuren hier weinig ongelukken. Chapeau echter voor Nils die zich de rijstijl van de Filippino's op zeer korte tijd eigen maakte want hij laveert zijn wagen probleemloos door de straten, straatjes en steegjes, eigen aan de grootstad die Manilla toch is.

Zo bezochten we zondagnamiddag Chinatown dat men zich best kan voorstellen zoals men het zich zou voorstellen. Er leven hier nl. 2 soorten mensen: diegene die een economische activiteit uitoefenen (alle mogelijke en onmogelijke dingen verkopen, versjacheren, ruilen,...) en diegene die in de overige straten op straat leven en leven van... ja van wat eigenlijk? Die mensen leven niet OP de straat, (want dan zouden ze worden platgereden) maar aan de rand ervan, dus echt wel op het voetpad; ganse gezinnen met grote en kleine kinderen met ogenschijnlijk, niks anders dan een paar planken, voorstellende een kast en een paar kartonnen dozen waar have en goed(?) wordt in opgeslagen en bewaard. Wat indien het regent? En het regent hier regelmatig en niet zomaar een plensbuitje, zoals bij ons in België maar een paar uur aan één stuk, genoeg voor een maand bij ons, zodat we al zouden spreken van een slechte zomer, echt GIETEN!
Twee voordelen: de luchtverontreiniging wordt weggespoeld en een half uur na de laatste druppel zijn de straten opnieuw droog.

Ons bezoek aan de worsties beperkte zich echter niet tot Manilla, neen, we zouden er ook een vakantie van maken. Hiertoe had ons Nele een trip geboekt naar BOHOL, het 10e grootste eiland van de Filippijnen ten zuiden van Manilla maar dan wel op een respectabele goeie 1000 km van de hoofdstad. Dus, maandagmiddag, wij naar de luchthaven voor een trip van een uur en een kwart naar Tagbilaran, de luchthaven van Bohol.
Omwille van een plensbui, zoals hoger beschreven, kon de piloot ons toestel niet bij de eerste poging aan de grond zetten in die mate zelfs dat hij het terug moest optrekken, om, na een beetje rondcirkelen een tweede, goed gelukte, poging te ondernemen.


Het Metro Centerhotel in Tagbilaran is, zoals ALLE handelszaken, overbevolkt met personeel dat zich uitslooft in beleefdheidsbetuigingen zoals, "goodmorning mamsir" of sirmam en "goodday to you mamsir" of sirmam steeds een hoofse buiging makend in de richting van de aangesprokene. Dik in orde als uitvalsbasis voor onze trips als daar waren één naar Panglaobeach waarbij we ons lieten rijden/hotsebotsen in een tricycle, een soort motor met zijspan (zie foto), een zeer vernuftig vervoermiddel waarvan er minstens enkele duizenden rondrijden per stad.


In Panglao konden we genieten van hagelwitte stranden en een blauwe zee met van die idylisch - mooie witte bootjes met hun typische zijboompjes om niet te kapseizen (zie foto's). Ook lieten we ons verrassen door de zon die ongenadig toesloeg op onze, nochtans ingesmeerde, witte lijven.



De dag nadien zagen we er uit als roze garnalen (ok, dikke dan, maar zeker zo smakelijk) maar met een pijnlijk - bijna - veraste huid en waren we blij dat we in een airconditioned car en een privégids de tocht naar de Chocolate Hills konden maken. Eén van die dingen die je moet gezien hebben als je in de buurt bent, waarlijk een wonder der natuur (zie foto) en voor wie in sprookjes geloofd: het zou gaan om tranen die een reus zou hebben geweend omwille van een geliefde. Er bestaat ook een wetenschappelijke uitleg maar die is te technisch, te moeilijk om vatten en niet zo mooi.


Op de terugreis zijn we gestopt bij rijstplanters en - aanplantingen (gemakkelijk zo'n privégids) waarbij ons vooral de intensiteit opviel van het werk te vergelijken met de seizoensarbeid bij ons vroeger.


Ook zijn we langs een plaats gereden waar tarsiers gekweekt worden via een kweekprogramma. Tarsiers zijn naar het schijnt de kleinste aapjes ter wereld, zeer zelden te zien in de natuur en daarom ook spookdiertjes genoemd. Indien je een foto bekijkt krijg je de indruk dat ze model hebben gestaan voor de Gremlins. Toch komen ze nog in het wild voor met name op de Filippijnen niet ver van de Chocolate Hills.


En de Pizzahut in Tagbilaran vraag je je af: de mensen zijn er supervriendelijk: "A table for two mamsir?" De spaghetti was heerlijk; ook dit moet kunnen.

Een probleemloze "domestic flight" bracht ons donderdag terug naar Manilla en de Worsties, die we bij deze bedanken voor hun gastvrijheid, hun organisatietalent, voor de heerlijke dagen die we samen mochten doorbrengen en voor de mooie dingen die we gezien hebben.
Het net voorbije weekend zijn we samen nog naar de watervallen van Pagsanjan geweest en bezochten we het stuwmeer van Caliraya. Hoe mooi dát was en is vernemen jullie van de Worsties.

Nogmaals bedankt Nils en Nele, een voorspoedige zwangerschap verder en dito bevalling.
Va en Lilly.

Vake en Lily op bezoek!

Zaterdagavond was het zover! Ons eerste bezoek: va en Linda. Het is ons dan toch gelukt om op het allerlaatste nippertje terrasmeubels te kunnen bemachtigen, zodat we niet op de grond zouden moeten zitten. En als ik zeg het laatste nippertje, dan bedoel ik ook het laatste nippertje. Va & Lily zouden om 23u landen en om 21u30 waren we nog bezig met onze nieuwe aanwinsten naar boven te sjouwen. Dan nog snel alles in elkaar vijzen, de bedden opmaken, het nieuwe servies afwassen en dan spurt, spurt naar de luchthaven. Door een onverwachte monsterfile (er was blijkbaar een ongeluk gebeurd) kwamen we maar liefst een dik half uur te laat toe. Maar gelukkig had heel het douane- en bagagegedoe zo lang geduurd dat we nog ruimschoots op tijd waren om hen op te wachten. Lang leve de Filippijnse inefficiëntie! ;-)

Na een laatste slaapmutsje en een boke met paté op ons terras zijn we dan onze airco-frisse bedjes ingedoken en alle vier uitgeteld in slaap gevallen.

De volgende ochtend zijn we, na een flink ontbijt, Manilla gaan bezichtigen. Voor mij, en zelfs gedeeltelijk voor Nils, was dit ook allemaal onbekend terrein. We werden dan ook aangenaam verrast door enkele idyllische, in en door elkaar lopende binnenpleintjes in Intramuros, die duidelijk nog dateerden uit de tijd van de Spaanse bezetting.



Het verdere gedeelte van Intramuros was iets minder pittoresk, maar dat heeft soms ook zo z'n charme, niet waar? En uiteraard mag het "Heilig Hart" nooit ontbreken, zelfs niet op de meest bouwvallige plaatsen!


Daarna zijn we naar Binondo getrokken, ook wel bekend als China Town. We hadden geluk dat het zondag was... daardoor was er niet veel volk op straat en was het met andere woorden bijna mogelijk om erdoor te stappen. Die foto's zal ik er later moeten bijvoegen, want die staan nog op Nils zijn toestel. Va en Lily waren onder de indruk van de drukte, de armoede en het lawaai waarin die mensen dag en nacht moeten leven. Maar daar zullen ze zelf wel nog over vertellen.

's Avonds zijn we naar een heerlijk seafood restaurant gegaan bij ons in de buurt. De tafels staan op een pier op het water, wat een romantische sfeer creëert... tenminste, zolang de wind maar goed zit :-s Gelukkig is die pas helemaal op het einde van de avond gekeerd, waardoor we zonder al te veel geurproblemen onze heerlijke krab hebben kunnen verorberen.


Maandag moest Nils alweer aan de slag en zijn de twee bezoekers paradijselijker oorden gaan verkennen op Bohol, een eilandje ten zuiden van Manilla. Daar zijn ze drie nachten gebleven, met andere woorden: ze zijn op de terugweg as we speak. Hun bevindingen laat ik hen zelf wel neerpennen, want ik ben er zelf nog niet geweest... Blijkbaar hebben ze maandagavond wel iets meegekregen van de verschikkelijke aardverschuiving waarbij er 26 doden vielen, maar gelukkig bleef het bij hen beperkt tot hevig onweer. Volgens mij zijn ze niet eens op de hoogte van de ramp die slechts op een paar 100 km van hen plaatsvond. Ach ja, zoveel te beter, zeker? Ze zullen het straks dan wel weten ;-)

Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om al te beginnen verven. De werken vorderen langzaam, maar traaaag is soms mooi (dixit Johan Verminnen). Ik ben in ieder geval al heel erg tevreden met het - weliswaar beperkte - resultaat. Nu zit ik hier al twee uur te wachten op de mannen die onze stores komen installeren... Ik durf niet verderwerken, want zij gaan stof maken en ik ben bang dat dat stof in de natte verf gaat blijven plakken. Maar dat betekent wel dat ik hier gewoon een beetje zit te koekeloeren!! Ach ja, zo heb ik dan tenminste tijd om een nieuw blogbericht te schrijven! Et voilà!

Doei!

Foto's van ons appartement!!

Zoals beloofd: eindelijk enkele foto's van ons appartement!

Dit is de voordeur, de hal, de keuken en een stuk living:


Hal, living en grootste balkon:


Links: stukje keuken; rechts: stukje deur van de logeerkamer; rechtdoor: gang met eerste deur links badkamer 1, tweede deur links berging, rechtdoor de babykamer en rechts onze kamer


Dit is badkamer 1


Onze slaapkamer (en ons balkon):


Onze badkamer (in onze kamer):


En de babykamer:


Het is wel een beetje moeilijk om de kamers deftig te fotograferen zonder breedhoek, maar zo hebben jullie er toch al een beetje een idee van...

En nu... ons zicht:






Prachtig he!! Hmmm, zalig om op die manier wakker te worden en te gaan slapen!! Loving it!

Doei!

Appartementenkoorts

Wat een drukte, wat een drukte!! Vrijdag hebben we eindelijk de sleutel van ons appartement gekregen, dus het echte werk kon beginnen. Zaterdag hebben we ons meteen op de Filippijnse meubelmarkt gestort. En alweer, geen sine cure! De meubeljacht verloopt moeizamer dan we hadden gehoopt, eerlijk gezegd. Er is altijd wel iets fout: ofwel het materiaal, de kleur, de levertijd (3 maanden soms) ofwel hebben ze gewoon niets meer in stock en bijbestellen lijkt hier onmogelijk! Met als gevolg dat we nu, bijna een week later, slechts de trotse eigenaar zijn van een salontafel en een koelkast... De matrassen zijn gelukkig besteld en zouden normaal gezien morgen geleverd worden; op hoop van zege dan maar! Na lang zoeken, hadden we eindelijk ook de zetel van onze dromen gevonden: groot, breed, L-vormig en mooi afgewerkt. Alleen de stof beviel me niet 100%. In diezelfde winkel stond echter een andere, veel kleinere zetel die wel uit heel mooi materiaal was gemaakt... Gelukkig zijn het hier nog altijd de Filippijnen en was het dus geen enkel probleem om de zetel van onze keuze met de stof van onze keuze te overtrekken. Zo gezegd, zo gedaan, voorschotje (?!) betaald, nu enkel nog 2 weken wachten. Ware het niet dat het weer een typische Filipino-afspraak was... Alles is altijd mogelijk tot als puntje bij paaltje komt: 2 dagen later belt die man van de winkel ons op met de boodschap dat de stof (geloof het of niet) niet meer in stock was en dat het ongeveer 2 maand zou duren eer die er terug zou zijn!!! Ik ga straks dus terug om eens te gaan kijken naar andere staaltjes en hopelijk zit er iets tussen dat ons bevalt, anders zullen we opnieuw naar een zetel op zoek moeten gaan...

Dit zou allemaal niet zoveel problemen geven, ware het niet dat mijn vaderlief en Lily zaterdag al op bezoek komen bij ons... En er moet nog zoooooveeeeeel gebeuren!!! Daarbij komt nog dat ik hen beloofd heb om een trip vast te leggen en zoals jullie allemaal weten: mijn organisatorisch talent is nogal ver te zoeken! Gelukkig kan ik af en toe een beroep doen op Tina en Joeri die hier al 3 jaar wonen en dus hun weg al wat beter kennen dan ons...

Gisteren zijn we trouwens gaan eten met de bende van Puerto Galera plus nog een bevriend koppel van Tina & Joeri. Het was echt supergezellig! Ook al hebben Lexie en ik onze desserts teruggestuurd en ingeruild voor iets anders, wegens niet te vreten en heeft een van de obers op handen en knieën onder de tafels een klopjacht gehouden op een gigantische kakkerlak die Claudia en mij de stuipen op het lijf joeg! Hilarisch!

Voor de rest van de week zal het zoeken naar meubels gewoon verdergaan, vrees ik! Zolang we tegen zaterdag maar terrasmeubels gevonden hebben, ben ik al gelukkig! Dan kunnen we toch al aan een tafel en op een stoel zitten in plaats van op de grond rond onze salontafel ;-)

Binnenkort foto's van ons appartement en vooral van ons prachtig zicht!!!!!!

Groetjes!

Baby!!!

Gisteren was het zover: het eerste gynaecologische onderzoek in Manilla! Het ziekenhuis zelf is dik in orde, dus dat is al 1 ding waar jullie zich geen zorgen over moeten maken. Het is heel modern, heel nieuw, heel proper en de gynaecoloog die me zal begeleiden voor, tijdens en na de bevalling is geweldig! Ze heeft in Amerika gestudeerd, ze is heel bekwaam, heel enthousiast en heeft haar hele kabinet vol Eames-stoelen (zowel echte als miniatuur) staan, dus we voelen ons op ons gemak ;-)

Ondanks mijn redelijk zware blaasontsteking momenteel, gaat alles heel goed met mij, de zwangerschap en de baby. We hebben een echografie gekregen en ons meisje heel goed kunnen zien!! Alles is perfect in orde. Ik ben nu 27 weken en alle metingen, zoals van het hoofdje, de romp, en de botten, kwamen perfect met 27 weken overeen. We hebben zelfs haar gezichtje een beetje kunnen zien!! En ze ziet er nu al zo mooi uit! Dus ja, we zijn gelukkig!

Binnen 2 weken is de volgende check-up. Als we willen, kunnen we een 4D-scan laten doen. Dan zouden we ons meisje echt heel goed kunnen zien, maar we zijn er nog niet uit of we dat echt wel willen. Enerzijds zou ik dat wel fijn vinden omdat we een DVD'tje zouden krijgen van de hele opname, maar anderzijds weet ik niet of ik nu al volledig wil zien hoe ze eruit ziet. Er moet nog een beetje verrassing aan zijn, nee? Ach ja, we hebben nog tijd om erover te beslissen...

We zijn ondertussen nog niet verhuisd, maar daar wordt aan gewerkt. Ik hou jullie zeker op de hoogte!

Doei!

Een weekendje in paradise!

Dag iedereen!

We hebben net het perfecte weekend achter de rug, dus ik voel me geweldig!!

Vrijdagavond is Nils eindelijk - met een uurtje vertraging - teruggekomen van Korea, waar hij zich volledig heeft laten gaan op de plaatselijke vismarkt... Hij heeft er ongeveer alles geproefd; de degoutantste dingen eerst! Ik heb het hier over levende inktvis, levende zeekomkommer, levende zeeworm, ... "Hoe viezer, hoe beter" was zijn motto! Doch, dit geheel terzijde.

Zaterdagochtend zijn we lekker vroeg opgestaan om maximaal van onze luttele twee daagjes te kunnen genieten. Na een twee uur durende rit naar de haven van Batangas



hebben we de ferry genomen naar het eiland Mindoro, meer bepaald naar White Beach.



Op dit witte paradijselijke, maar nogal drukke strand stond iemand ons op te wachten van het Sunset at Aninuan Beach Resort, het hotel waar we zouden logeren. Dit hotel ligt in een andere, rustigere baai.



We volgden de jongen tussen de massa mensen richting ons vervoermiddel, wat een tricycle bleek te zijn... Een tricycle is een heel populair vervoermiddel in de Filippijnen: dit is een motor met een sidecar die normaal gezien tot 3 passagiers kan vervoeren (2 in de sidecar, 1 achterop de motor). Filipino-style-gewijs lukt het uiteraard ook om, met een beetje gepuzzel, een groep van 10 te vervoeren... Heel verantwoord! Hieronder vind je een filmpje van ons avontuur... Gewoon op klikken om het te zien.



Toen we eenmaal veilig waren aangekomen in ons hotel kon de vakantie echt beginnen... De palmbomen, de blauwe zee, de hibiscussen, het witte zand en de aangename sfeer in het resort maakten het ons heel makkelijk om ons meteen volledig te ontspannen...





Tina, Joeri en hun dochtertje Lila waren er toevallig ook dat weekend en het duurde niet lang of we hadden kennis gemaakt met een Duits expat-koppel, Claudia en Christian. Het klikte echt goed tussen alle koppels en dat maakte het extra aangenaam!





Na een dagje luieren, zwemmen, lekker eten en - voor de mannen onder ons (want alle vrouwen zijn zwanger) - iets te veel drinken, kropen we moe maar voldaan in ons bedje.



De volgende dag zouden we vanalles doen, maar daar had de alcohol een stokje voor gestoken... We hebben dan gewoon nog maar eens genoten van het heerlijke zonnetje, het verfrissende briesje, het verkoelende water, de wuivende palmbomen en de allesoverheersende rust.



Spijtig genoeg moesten we redelijk snel vertrekken omdat de laatste ferry al om 15u15 vertrok. Maar niets, helemaal niets, zelfs niet de aanval van de kwal op mijn been (auw!), kon het heerlijke gevoel van ultiem genieten verpesten.

Zelfs nu ben ik nog altijd aan het nagenieten van de voorbije dagen... We waren heel eventjes in het paradijs op aarde en hebben er met volle teugen van genoten!